INSUBMISIÓN

Ás veces devén un triste ao escoitar como é que se pronuncian os nosos representantes ppolíticos cando algo non lles vai ao rego. Adoitan ser os mesmos que rachan as vestiduras cando alguén lles dirixe algún exabrupto. Lendo o titular repetido en diversos medios que recollía as declaracións do noso conselleiro de educación (cultura e universidades coido que tamén) quedei abraiado. Non pola cualificación da actitude de algunhas nais e pais non levando aos seus fillos e ás súas fillas ás reválidas, que non é máis que correcto na súa definición, senón por manifestar tan abertamente o que lle proe tal resposta por parte das familias. Dáme a min que as pporcentaxes que deu non deberan ser talmente así, mesmo sabendo que mesturan as cifras do público coas do privado (xa está ben de chamarlle concertado) e optaría por fiarme máis das que dan as organizacións representativas de nais e pais. Cando menos no ensino público, que para o caso é no que teño interese, a insubmisión foi maioritaria, con moita claridade. Pero ademais dáme que pensar que efectivamente o único xeito válido (mesmo reválido) de manifestar o non acordo con todo o montón de esterco da lomce, era xustamente este que algunhas organizacións promoveron (outras subíronse ao carro a posterior) e - sorna a tope - algunhas familias exercemos: a insubmisión.

Para un tipo coma min, que entende e practica as normas, mesmo que contribúe á súa creación nalgúns ámbitos, exercer a insubmisión e cando menos un acto excepcional. Algo ao que se pode chegar na conxunción de varios factores, entre eles, e neste caso en concreto fundamentais, dous moi específicos: dunha banda, a incapacidade da administración pública correspondente para escoitar a aqueles para os que traballa e dos que emana o seu poder lexislativo, da outra, a necesaria resposta colectiva contra un problema-inimigo común que afecta ás vidas particulares de cada un.

Dáslle voltas de máis, dirás ti. Pero verás, e que teño que ter claro o porque, para entender o como pensando no para que. Tan claro como para poder explicarllo ao meu fillo de 11 anos, que ten a obriga de asistir ás clases todos os días do curso lectivo escolar, s.c.f.m, segundo lle levamos dicindo dende que comezou a primaria. Ao mesmo tempo que entendíamos que esa obriga ven dun contrato social entre iguais para dármonos un sistema público de ensino cunhas características definidas. E a parte contratante da primeira parte, as contratistas desta banda, tivemos moita paciencia e control para reiterar unha vez, e outra, e outra máis... cal era o noso parecer no que atinxe á implantación dunha lei imposta que rachaba ese contrato.

Agora resulta que todo foi unha campaña política por mor do período electoral permanente ese no que andamos. En boca doutro ilustre dos nosos representantes ppolíticos. E non lle da a risa. Ou igual si, pero será na intimidade.

Lembro o primeiro contacto lector que tiven co proxecto da lei mencionada. Aló polo segundo semestre do 2012, coido. E xa daquela, os que saben ben e os que sabemos algo, comezamos a enredar politicamente, en versión poder, pensando nas eleccións, e non en cal é o modelo que queremos para o ensino público. Por descontado, non é o de ter que non levar a nenas e nenos ao colexio, senón o de que todos os días lectivos os de primaria, igual que os de infantil e os de secundaria, acorden cada maña pensando no ben que o van pasar e no moito que van aprender ese día na escola, na escola da vida.

Nestes días pasados eu no puiden evitar sentir esa tristura por como os noxos dirixentes pretenden manipular, segregar e condicionar ás nosas fillas e aos nosos fillos cun obxectivo definido. E máis aínda cando me decato de que xa conseguiron con medios menos claros promover ese mesmo obxectivo entre a poboación xeral, fora do ámbito institucionalizado do ensino público. Pero resulta tan descarado o intento marcado dentro da lei lomce que permíteme entender sen ambaxes a soberbia das afirmacións dos seus defensores, os políticos e os que non o son. E con esa lóxica de superioridade talibanista, están tan sobrados, que non senten a necesidade de escoitar, non poden entender ningún outro concepto e non están dispostos a aceptar un debate aberto sobre os principios nos que debera fundamentarse o ensino público, que tería que ser necesariamente unha parte principal de como desexamos que sexa a sociedade na que nos queremos desenvolver como persoas. Isto do pensamento limitado, en realidade, e consubstancial ao ideario que impregna a lei e á súa aplicación.

Cal será ou debera ser a consecuencia de toda esta insubmisión? Como somos tantas as que coincidimos na apreciación da maldade intencionada da lei lomce e como a todas impórtanos tanto a educación como concepto de base social global, ninguén de entre nos nas últimas eleccións deu o seu voto aos partidos políticos que a defenden, nin votará nas próximas, estatais, autonómicas ou locais a eses partidos. Agora é a min a quen lle da a risa, publicamente. Non so é que existe un conxunto moi importante de organizacións de todo tipo, de grupos de interese e de persoas individuais, mesmo dentro do ensino público, que comparten claramente - con feitos - o ideario lomce, senón que ademais a Educación, impórtanos colectivamente menos que un comino. Non é ningún obxectivo prioritario da vida social nin individual, salvo para uns poucos. O último barómetro CIS, recolle coma todos os meses as respostas á cuestión de cales son os problemas que consideramos máis importantes para o conxunto da sociedade neste momento. A Educación non aparece en ningún caso coa maior porcentaxe na listaxe, nin como  primeira, nin como segunda, nin como terceira. Suma en conxunto un 9,1 e nesas cifras vin que se movía tamén nos anteriores, colocándoa no conxunto nunha sétima posición total, a moita distancia das máis importantes. Pero e que só chega ao 1% como primeira preocupación. Poderíase ler este resultado como unha manifestación de que a Educación está ben no conxunto do Estado, ao non ser valorado como un problema substancial? Ou será tamén que cando nos fan unha pregunta así “¿Cuál es, a su juicio, el principal problema que existe actualmente en España? ¿Y el segundo? ¿Y el tercero?” pensamos nas cousas ás que lle damos máis valor e temos en máis consideración primeiro, segundo e terceiro? Cando a pregunta recolle coa mesma clasificación cal é o que máis nos afecta persoalmente, do 1 pasa ao 3,3 como primeiro, pero o conxunto só suma dúas décimas máis, ate o 9,3. Poida que isto aclare algo algunha das cuestións anteriores.

As enquisas son o que son. Pero como ves ti a realidade que te rodea? Sería necesario cambiar o chip? E iso, como se consegue? Uróboros. Os que o teñen claro, non dubidan en aplicar intencionadamente as súa premisas ideolóxicas no eido educativo. Hai outro dato desta enquisa para reflexionar sobre nichos de mercado que necesita o capital. Fáltanos moi pouco para chegar ao 70% de persoas ocupadas no sector servizos. E logo les nos xornais a profesionais do eido social dicindo que hai nenas ás que xa lles ve con 12 anos que van para a FP. Que presente! Que futuro! O das que primeiro esqueceron e despois quixeron negar a Historia.