MORTAS

Ningunha vida vale máis que outra. Tampouco as mortes deberían ser máis importantes dependendo de quen, cando ou como sucederan. Non falo do curso natural da vida nos seus procesos, que é a todos os efectos desconsiderada cos nomes e apelidos e as súas circunstancias.

Mesmo aínda que decidíramos manter a pelexa por prolongar a vida, por enfrontármonos as excepcións mortais que ás veces afectan a ese curso. Isto é consecuencia lóxica de querer a vida, de darlle importancia ao tempo que nos corresponde pisar o planeta e respirar o seu aire. Sempre cando teñamos claro que, ás veces, hai que renderse nesa guerra. Rendición que só pode ser contemplada dende unha óptica particular e intransferíbel. Porque vivir, tamén implica para moitas de nós poder facelo con dignidade.

Non iso que se deu en chamar nesta sociedade occidental como calidade de vida, medida   de forma habitual por condicións externas, mais que pola propia percepción das capacidades persoais para poder seguir desenvolvendo os obxectivos vitais que cada unha nos temos formulado. Ou para poder facer a simple vida cotián.

Si que hai que falar de dereito á eutanasia, do mesmo xeito que hai que falar de rexeitar con radicalidade calquera tipo de xenocidio.

Sirva isto de introdución á cuestión da discusión sobre a cantidade de xente que morreu pola peste esta do Covid.

A todo isto, Bo Nadal. E xa habería que ir pensando en actualizarlle o apelido. E máis do 20 que do 19, non si? Pois agora que na España andan en abrir todo para celebrar a NaCovidad, dispostos a encher as rúas e os centros comerciais de xente ben protexida co campo de forza da máscara facial, todo sexa pola economía, a deusa do negocio no que se ven de converter esta festa, os medios propios e impropios braman contra das cifras de mortos non concordantes.

Hai moita intelixencia aparcada, tamén no xornalismo. Para min é evidente que tamén nas autoridades públicas, que non souberon no seu momento transmitir con claridade e veracidade como se ían contabilizando e porque si ou non. As que xa sabíamos que a única maneira de chegar a coñecer con certa exactitude cal vai ser a cifra de mortas, perdón, de persoas mortas, que non quero sumarme á perda de perspectiva, será coa revisión histórica das estatísticas de falecementos, pois non nos sorprendeu a rectificación dos datos públicos.

Que no seu momento non se fixera máis pedagoxía a respecto da cuestión estatística da pandemia, pode ser indicativo de mala fe, dun intento de ocultar información, da pretensión de non asustar máis ou de evitar a incerteza e o medo, o outro virus mortal para calquera sociedade, e tan malo para a santa deusa. Loado sexa o seu nome.

Todas teremos oportunidade de valorar todo o que se fixo cando pase algo de tempo. E coñecer dos análises e conclusións dende diversos aspectos por parte da comunidade científica. Non so no eido puramente vinculado coa saúde. Socioloxía. Matemática. Mesmo organización do territorio. Non é por quitarlle mérito a ninguén, pero para unha vez a dispersión de poboación característica da nosa terra está sendo un valor moi positivo?

Logo, con ese coñecemento máis detallado do sucedido, será tempo de tomar decisións electorais en consecuencia. E así como funciona, non si? Non o teño eu tan claro.

Primeiro vendo que nin por asomo somos quen aínda de falar abertamente dos nomes e apelidos das que foron asasinadas hai 75 anos, e das que asasinaron. De onde, como e cando. Dun e doutro lado da confrontación civil. Non son quen de imaxinar un enfrontamento máis escuro e terrible. A pequena escala, imaxino o que pode ser andar a tiros verbais e xestuais coas persoas coas que convivo e coa familia ampla da que formo parte. Imaxino ou lembro. Feridas que non son nada doadas de curar e das que sempre gardas cicatriz. E un proceso de análise, recoñecemento de responsabilidades e disposición a atopar camiños para recuperar a relación, complexo e longo. As emocións negativas sempre provocan mal tanto en quen as sente como en quen as padece. Os actos consecuentes desas emocións adoitan facer mal sobre todo a quen sufre a violencia. É esta última a que define quen é a vítima, quen o executor. Non ao revés.

A un evento como unha guerra civil é preciso enfrontarse sen emocións no análise histórico. Intentalo. Seica mesmo a analistas estranxeiros lles supuxo un esforzo, cando empezaron a coñecer os pequenos detalles. Pero é fundamental facelo así, e contar con toda a información dispoñible e buscar todas as aclaracións necesarias. Non para pasar factura. A lei debe encargarse diso, se é preciso, non a política.

Pero tampouco habería que irse tan lonxe para pensar en sucesos ou acontecementos que deberan ser clarificados na súa totalidade e que non foron resoltos. De xeito fundamental aos ollos das vítimas e as persoas relacionadas con elas, pero tamén dende o punto de vista da sociedade civil en xeral: Prestige, Metro de Valencia, Angrois, GAL,.. Así non se fai xustiza. Así non se pode falar de democracia.

E por outra banda, sinto ter que repetir de novo que os medios de comunicación xerais, son parciais, para un lado, para outro. Non fiables en consecuencia para ser administradores da verdade informativa. Levan tempo convertidos en panfletos de transmisión de opinións políticas. E non pasaría nada de recoñecelo abertamente, pero intentan disfrazar e mesturar a opinión coa información, alimentando masas polarizadas en extremos que seguiran consumindo un tipo de material comunicativo e nunca o outro.

Logo está a cuestión de elixir e deixar facer. Tampouco iso é democracia. Tanto por unha parte como por outra. Para que unha sociedade complexa funcione, non chega con que haxa tres poderes ben diferenciados. Eu estou afirmando dende hai un tempo que o cuarto poder xa está colectivizado grazas aos medios sociais, pero tamén está diluído na maraña de información sen procedementos de verificación. E tamén percibo que empeza a estar mesturado coa dimensión cada vez máis grande que está tomando nas sociedades occidentais o tempo de lecer. As consignas ideolóxicas que as emisións de ficcións están transmitindo son vagamente percibidas polo conxunto maioritario das masas consumidoras. E van calando nos espazos baleiros de lectura, arte e reflexión que se amplían nos cerebros. Non sei se iso se podería chamar alienación ou chega con dicir vulgarización.

Para que unha sociedade complexa funcione, non chega con votar e marchar para a casa. Hai que seguir a política. Aceptar que non se pode escapar dela. Decide sobre todo o que acontece nas nosas vidas. Decide sobre as leis que nos protexen ou nos condenan. Sobre os fondos que imos ter para poder atender as escolas ou abandonalas. Os hospitais. As axudas para que as empresas poidan seguir competindo. Os muros que levantamos para que non entren unhas e as portas que abrimos para que pasen outras. Se terás apoio cando quedes sen traballo ou se te podes ir preparando para vender un ril ou matar o fígado. Se me poden roubar a vida para venderlla a unha empresa ou é miña, e de ninguén máis. E tantas outras cousas.

Poñerse na posición de ser apolítico, tamén é facer política, por certo. Normalmente a de seguirlle o xogo a quen estea no poder de quenda, que vai ter tendencia a aceptar o lambido de cu sen reparos. Disto tamén coñecemos un lote de exemplos en todos os eidos. Só hai que mirar un pouco máis aló da conveniencia particular para percibilo.

Entón, postos a escoller ser persoa política, a ferramenta básica para exercer como tal é formar parte de organizacións, entidades, asociacións, coa premisa básica de que teñan procedementos ben definidos de participación aberta e democrática, con circulación de información, pero entendendo tamén as necesidades orgánicas de funcionamento, que en calquera momento teñen que poder ser revisadas por quen queira facelo. Non, non falo de xerarquías, falo de organización do funcionamento interno e da representación pública.

Outorgarlle a persoas coma nós a potestade subrogada de tomar as decisións inmediatas, partindo de normativas e acordos, e sometidas a revisión, polos órganos internos designados e polo conxunto do colectivo. Executivo, lexislativo, xudicial e soberanía popular. Así se practica para entender como funciona. E de paso, atendemos a aspectos da vida social que nos afectan ou interesan. E xunto con outras entidades elevamos propostas, sinalamos camiños, propoñemos alternativas. En calquera momento ou lugar, sen ter que agardar a que pasen os catro anos.

Mágoa que non haxa práctica nestas cousas. Nin intención de que se produza. Nin gañas por parte da maioría da poboación. Non sei se agora tería que volver a falar de modelos educativos...

Veña 21 que xa te está facendo moito de rogar!

PRIVILEXIOS

Vivimos nun País de bares. Imaxino que esa é a razón principal de botalos tanto a faltar. Nun País de festas tamén. Será por iso que non somos quen de deixar de festexar. Tanto nun caso como noutro, gústanos compartir a nosa felicidade finxida, ás veces tamén a real. Canto máis ruído, máis felices somos. E canta máis xente xunta máis nivel de felicidade. Sobre todo é importante que todo o mundo o vexa, aínda que non sexa certo. Dou en pensar aquí do grande éxito das redes sociais como escaparate vital.

Eu, na miña miseria líquida, como hai tempo que decidín deixar de selo, feliz digo, non son moi asidua de bares e festas, salvo raras excepcións nas que dignifico o espazo ou o evento coa miña presenza, igual que o faría se non estivera... 

Non vou dicir nada a respecto de que nivelaso de País temos cando o fundamental da nosa economía ven sendo iso.

Pero ademais coido que vivimos nunha sociedade de privilexios. Digo en toda esta parte do Norte intermedio do mundo occidental. Aínda que con matices en cada country, claro está. Todas consideramos que temos dereito a todo e miramos como poder librarnos dos deberes correspondentes, nunha ou noutra medida. Dáme máis. Cada unha de nós esixe o cumprimento dos seus dereitos individuais. Sen decatármonos de que todos eles, algúns recollidos nas nosas lexislacións superiores, os temos como constituíntes do colectivo denominado Humanidade. Declaración dos Dereitos Humanos. En plural, non só porque son varios. Se só existira unha persoa no mundo, non necesitaríamos ter tal declaración. Ben, é o meu punto de vista.

Pois, como hai moita xente no mundo que non ten na práctica eses dereitos, para as que si os temos convértense en privilexios. No mundo é a rúa na que vivimos, o barrio, a cidade. Non hai que irse moi lonxe. Traballo, vivenda, manutención, acceso á información, acceso á cultura, saúde... Paro, contratos lixo, desaloxos, infravivenda, banco de alimentos, cociñas económicas, brecha dixital, analfabetismo funcional dixital, exclusión cultural, racismo cultural, exclusión dos sistemas de saúde pública, modelos privados de xestión sanitaria,...

E non citei á mantenta dous aspectos: Educación e Economía. Que merecen un aparte máis detallado. É necesario mudar o modelo económico radicalmente. Pero para conseguilo é preciso un cambio radical nos modelos de Educación.

Cal pode ser a razón de que nesta situación pandémica as autoridades teñan que tomar medidas drásticas para conter a propagación sendo que todas coñecemos o que hai que facer e o que non para evitar os contaxios? A resposta é porque saben que pola nosa propia responsabilidade colectiva non imos cumprir. E neste caso, para que a máquina económica siga funcionando é imprescindible a implicación de todas nese cumprimento.

Este comportamento é fundamentalmente un problema de educación. De educación social. Vou poñer por diante que neste ano repetido todo o sistema científico e sanitario foi aprendendo cousas da nova enfermidade, e tentando atopar explicacións e tratamentos paliativos no camiño, para salvar canta vida fora posible, a espera de conseguir o milagre da vacina. O nivel de traballo de ambos colectivos neste tempo polo que unha vai lendo nas diversas publicacións científicas e médicas foi e segue sendo permanente e intenso. E compartido. Non podía ser doutro xeito. Foron entendendo as pautas de propagación e indicando as medidas a tomar para protexérmonos. Descubriron o baixo factor K deste virus e empezaron a falar dos grandes contaxiadores, cousa que pouco se menciona nos medios de comunicación abertos. Supoño que de insistir niso, habería quen tomaría medidas para localizar, sinalar e illar persoas concretas. Perigo de estigmatizar, discriminación e coerción de liberdades fundamentais. O que si fan e illar sitios concretos. Pechar locais e poñer perímetros as zonas. Cando parece demostrado que o único que si funcionou para deter a onda no seu momento foi que todo o mundo quedara na casa. Dese xeito, as que non eramos contaxiadoras e as que si, de xeito maioritario non tiñamos contacto con ninguén.

Sendo que non tiveramos esa percepción de poñer o noso dereito individual por diante e por riba dos colectivos, abondaría con identificar quen contribúe en altas porcentaxes ao espallamento, explicarllo cientificamente e pedirlle que quedara na casa o tempo que fora necesario coas atencións e coberturas que foran precisas. Como que che da a risa? Porque non habería de facelo voluntariamente? Se salvaría centos ou miles de vidas. Aforraría dificultades para todo o sistema de saúde. Evitaría colapsos económicos importantes, despidos, peches de empresas.

Entón, si é un problema de Educación Social?

Os xestores públicos, deste ou do outro signo, saben ben que si. A administración no seu conxunto leva décadas apoiando un xeito de entender as relacións sociais baseado na idea de primeiro eu despois os demais. De solucióname este problema que afecta ao gozo do meu xeito de vida e os meus privilexios adquiridos pero non interveñas estruturalmente para cambiar as causas polas que o problema nace, crece e se reproduce. O cambio ten que ir cara a son importante non só porque existo senón por que existo nunha comunidade en interrelación xa a niveis globais. Son quen de renunciar voluntariamente aos meus pequenos privilexios para conseguir que todas teñamos o dereito que eu xa posúo temporal ou parcialmente. O ben común traerá como consecuencia inevitable mellorar a miña calidade de vida individual. Non ten que ser primeiro un e despois o outro, teñen que suceder conxuntamente, no tempo e no espazo.

É nese sentido no que todo o proceso social da Educación, incluído o Ensino, debera radicalizarse. Podería ser que a parte privada deste, puidera contribuír tamén a ese novo xeito de entender as relacións sociais na práctica, pero os seus modelos non se aproximan para nada a esa concepción, e xa que logo, a empresa debe ser fundamentalmente pública. Da moito noxo ver á xentiña manifestándose por un suposto dereito á liberdade de elección das nais e pais a respecto de que educación lle queren dar aos seus fillos e ás súas fillas. O dereito á Educación é de quen a vai recibir, das pequenas e dos pequenos, non dos seus proxenitores. Que non teñen na súa grande maioría a capacidade para entender como é mellor desenvolvela. Como non son quen de decidir un diagnóstico médico sobre unha enfermidade que lles afecte ou cal debe ser o tratamento que lles corresponda. Iso o dí a Medicina. O outro a Pedagoxía, a Didáctica, a Psicoloxía, a Socioloxía. Pero para esta que escrebe, non é realmente ese dereito o que defenden. E iso non é algo só aplicable a quen manda aos seus fillos e ás súas fillas a centros privados. Tamén aos públicos. Todo o sistema está organizado para solucionar un problema. O de non ter onde deixalos mentres eu atendo á miña vida, a profesional especificamente.

A concepción dun modelo de ensino coma  o que formulo, implica que todo o que aconteza no seu ámbito debe estar en función do que as ciencias correspondentes indiquen, cos medios que sexan necesarios dispor para o conxunto da poboación en idade de ser o seu suxeito, co acordo de base de todos os colectivos implicados e coa participación aberta durante todo o proceso en condicións igualitarias, nun xeito de toma de decisións compartido, cun procedemento de aprendizaxe que reflicta esa concepción. Cooperación, comunicación, integración, atención as casuísticas individuais. Non se pode ensinar o que non se practica. E non estaría baseado evidentemente no de ter locais e persoal para entretelos e darlles de almorzar e xantar mentres eu ando a outras cousas. Nada de utilitarismo. Moito de aprender a analizar e entender a realidade sen dogmas previos, para ter a capacidade de decidir con liberdade e responsabilidade. Menos currículo e máis crecemento persoal.

Este modelo, mudaría tamén o sistema económico xeral. A actividade extractiva, a de investigación, a produtiva xa non estarían dirixidas á obtención de beneficios para unha determinada empresa ou grupo. Tampouco á creación de emprego. Este último é un dos falsos mantras da economía capitalista. Este nunca foi o obxectivo da economía de mercado. É unha necesidade ineludible, que sempre que sexa posible buscará conseguir do xeito máis barato e cos menores dereitos adquiridos para quen ocupe o posto de traballo. E sempre e cando non haxa unha máquina que poida facer o mesmo que unha persoa, incluso con peores calidades ou en máis tempo. Xa non digamos se o fan mellor e máis rápido. O outro mantra é o de que o traballo dignifica á persoa. Mesmo que para realizarse na vida hai que desenvolver un traballo, produtivo se entende e cunha relación económica. Non tal. Facer algo co que goces, que teña sentido no persoal e no social, que supoña unha continúa evolución e aprendizaxe vital, que permita desenvolver todas as capacidades individuais e conxuntalas coas de outras persoas para un obxectivo común si que sería constituír forza de traballo. E non precisaría enormes remuneracións nin grandes recoñecementos. No novo modelo, esta segunda opción sería a base do sistema.

Traballar por pracer. O que sempre se interpretou como vocación. Pero non imaxinemos que isto suporía non padecer facendo o que un gusta. Cando estableces un compromiso persoal con aquilo ao que te adicas profesionalmente, non tes que esforzarte para facer as cousas mellor, pero igualmente tes que adicarlle parte do teu tempo vital, que non deberamos esquecer que é o que vendemos, e sempre é limitado, condición da vida, un principio e un final. Tamén gastas das túas enerxías. E cando che gusta o que fas, sempre vas intentar facelo o mellor posible. Ir máis aló. E  hai que aprender a parar. A deixar a ocupación a un lado para atender a todo o que é preciso para seguir evolucionando como persoa. Especialmente ás relacións que estableces con outras, no grado que decidas e nas condicións que acordedes mutuamente. Tamén á cultura, ao xogo, á creación estética,... mesmo a pararse a ver xirar o mundo sen facer nada. Puntos de equilibrio.

Eu son quen de imaxinar ese mundo. Onde todo o que se faga teña como obxectivo a mellora das condicións vitais de cada un, do conxunto da humanidade e de todo o planeta. Non acumular. Non consumir. Non destruír.

Temos unha ocasión única para poñer a andar un novo xeito de facer as cousas, aprendendo do que está a acontecer agora mesmo. Xa non existe a posibilidade de illarse  do resto do mundo. O principio de inmunización colectiva no que se basea a protección contra as enfermidades pola aplicación masiva de vacinas, ten que ser estendido a todo o resto dos aspectos da sociedade humana. Non hai protección individual, en ningún sentido, se non existe a colectiva. Que a xente da fábrica de botóns de Kuala Lumpur quede sen ocupación é malo para as mariscadoras a pe da Ría de Arousa. E se o planeta sufre nos imos ter dores crónicos. Ben, xa os estamos tendo probablemente.

COMUNICADOS

COMUNICADO 1
O Colectivo de Usuarias/os Non Habituais de Algunhas O-Rotondas*, CUNHAO, reuniuse na última semana no Pavillón de Mostras do Incio para falar sobre a problemática común a todas as persoas integrantes, que entendemos o será tamén do resto de condutoras e condutores, tanto non profesionais como si.

A primeira cuestión a debate, foi precisamente se era ben modificar os Estatutos da entidade para incluír neles unha referencia á profesionalidade. Para nós é evidente que para ser quen de tomar ben unha O-Rotonda, é preciso ter unha cualificación extraordinaria, que non é asimilable por defecto á ser titular dun simple carné de conducir que xa sabemos como vai iso agora: pagar por ter un permiso, sen que realmente se asegure a aptitude para o desenvolvemento da actividade.

Aplicar na nosa norma principal esa referencia, supoñería que no caso de conseguir a reivindicación da titulación específica legal para poder acceder ás O-Rotondas, todas as persoas asociadas deberían pasar polos procedementos precisos para a obtención do título. E no entanto, perderían a condición de socia. Os nosos cálculos apuntan a que entre un 35 e un 55 por cento das socias estarían afectadas pola nova definición estatutaria. Pero temos un plan. Comezar a formación necesaria para a posible obtención do título, de xeito gratuíto, con clases teóricas e prácticas simuladas. Claro, non imos arriscar nun espazo de circulación real un erro na proba que poida supoñer unha afectación importante do estado circulatorio xeral e xerar perigos físicos e materiais indesexábeis.

En segundo lugar, tratamos da elaboración dunha proposta de accións que traslade ás autoridades competentes, Departamento Central de Circulación da República e Órgano Xestor da Circulación do Estado Federal Galego, o que consideramos é imprescindible para poñer solución á problemática xeral da aplicación de O-Rotondas ás vías de circulación xerais e asemade unha batería de ideas para a súa implementación no curto e medio prazo.

Contamos para a definición xeral das medidas e o deseño da comunicación coa inestimable colaboración do Colexio de Primaria de Arquitectos Deseñadores de O-Rotondas, do Colectivo de Xeradores Alternos de Ideas Inespecíficas e da Entidade de Ilustradoras Galegas Vinculadas.

Dende que as O-Rotondas comezaron a aparecer en canta vía de circulación tiñamos no País, cando a xente empezou a falar nos medios sociais de intervención extra-terrestre, até o momento no que nos atopamos agora, no que todo o mundo entende da imprescinbilidade desta nova mecánica de distribución de vehículos rodantes, pasou xa un tempo. Nós aproveitamos para recompilar datos estatísticos a respecto do uso e abuso destas instalacións. Apuntamos algúns deles:

1. Existen O-Rotondas que interceptan até 17 vías de comunicación a un tempo. Sempre pensamos inicialmente que o número de vías que desembocaban ou saían dunha O-Rotonda debera ser par. Pero non é necesariamente así. Hai camiños que non teñen volta. A media Estatal é de 8 vías. Pero constatamos a existencia de algunha de 1 soa vía. Fin de traxecto.

2. A diario acceden ás O-Rotondas de toda a República 67.342.152 vehículos. A media de acceso por vehículo é de 1,72 veces. O tempo medio de uso da O-Rotonda é de 32 segundos. Un total de 65.724.008 vehículos saen de unha O-Rotonda cada día. A diferencia entre a cifra de acceso e saída correspóndese coa negativa a repetir (45%), avaría mecánica posterior (22%) e busca de alternativas de paso (11%). A porcentaxe restante son casuísticas que non chegan ao 10% e non imos recoller aquí.

3. Hai unha O-Rotonda por cada 37 kms de vías de comunicación. O traxecto máis longo se atopar ningunha é de 142 kms, na Autoestrada Vigo-Lugo. O máis curto é na estrada comarcal entre Pinto e Valdemoro, con 0,3 km de separación.

4. 5 de cada tres condutores/as confesan non ter claro cal é a práctica correcta de uso do cambio de marchas durante a circulación por unha O-Rotonda.

Diante desta situación, imos elevar ás autoridades as seguintes peticións.

• Establecer un límite máximo de vías de acceso/saídas para as O-Rotondas por construír. Propoñemos 11.
• Numerar as vías de acceso e saída de cada O-Rotonda en orde inverso ao movemento das agullas do reloxo. Deste xeito poderase verificar que todo o mundo sae da O-Rotonda por un número inferior ao que entrou.
• Instalar un sistema de guía dirixida por láser para todos os vehículos comercializados a partir de agora, para o control de entrada e saída dunha O-Rotonda.
• Implementar un sistema de pago de tránsito lento ou inadecuado nas O-Rotondas.
• Aprobar a lexislación pertinente para a obtención do título de O-Rotondeiro/a habilitado e impedir o uso das O-Rotondas a quen non dispoña de tal habilitación.
• Supresión inmediata das O-Rotondas a dous ou máis niveis. Non hai xustificación para unha discriminación semellante. Empezase por algo así e acábase poñendo gasolineiras para vehículos zurdos de depósito.

Acompañamos a estas peticións unha proposta de novos deseños para estes intercambiadores de circulación.

C-®otonda. Ou rotonda cadrada. Pensada fundamentalmente para núcleos urbanos estruturados.

T-®otonda. Ou Rotonda Triangular. Para comunicación de alta velocidade entre pequenos núcleos de poboación.


E por suposto, as L-®otondas, ou rotondas lineais, para o caso de que sexa preciso incluílas nalgún proxecto, pero sexan absolutamente innecesarias. Ideais para vías de alta capacidade.

Para rematar. Unha última suxestión. Entendendo que todo o mundo mundial acepta este sistema de organización da circulación rodada, segundo Facebook, pensamos que sería oportuno que a administración central da República elevase á Unión de Pobos Europeos unha proposta de análise en comisión para a implantación dun sistema similar en liñas ferroviarias, acceso a portos marítimos e fluviais e, a futuro, a construción de rotondas levitantes para o movemento de aeronaves e nabos espaciais. Seguro que será para ben.

*O-Rotonda, por definición é unha Rotonda Redonda (RR), ou cuxo deseño aproximase ou quere asemellarse á redondez, mesmo en estados avanzados das figuras xeométricas xerais (a partir de 5 lados incluídos).

COMUNICADO 2
Ante as continuas agresións á nosa condición de traballadoras, decidimos organizarnos no CORTEGADA, o Colectivo Radical de Teletraballadoras Galegas De Acotío.

Na primeira xuntanza virtual organizada na noite do mércores 27 de maio de 2020, entre as 21 e 24 hs, na que verificamos a identificación para participar de 1312 persoas do colectivo profesional, vinculadas a 73 empresas distintas, acordouse a constitución da entidade como sindicato profesional e encargouse a elaboración dos Estatutos da organización a un grupo de traballo con participación aberta. Asemade, tomouse a decisión de convocar unha nova xuntanza do colectivo, tamén por un sistema de conexión en liña, para o xoves, 28 de maio do 2020, ás 19 hs coa seguinte orde do día.

1. Valoración do borrador de Estatutos.
2. Elección das persoas que deben figurar na acta de constitución como equipo directivo da entidade.
3. Proposta de creación de grupos de traballo para os seguintes puntos:

• Nacionalización do sector de actividade de teletraballadoras.
• Medidas de protección psico-sanitaria.
• Parámetros de cálculo das compensacións por exceso de traballo.
• Depuración de contidos dos protocolos de medición da rendibilidade dos tempos de traballo.
• Etiqueta de atención, intimidade e espazos de traballo.

Celebrada a segunda reunión, co voto a prol da redacción do borrador de Estatutos propostos, a designación das persoas representantes do colectivo na directiva da entidade e a constitución dos grupos de traballo indicados na orde do día, delegouse na secretaría xeral do Sindicato a convocatoria da próxima xuntanza colectiva e o inicio do procedemento de legalización da entidade nos rexistros correspondentes.

A secretaria xeral, oídas as diversas propostas do colectivo e especificamente atendendo aos primeiros resultados dos debates nos grupos de traballo, acorda convocar ao colectivo ao completo para unha xuntanza telemática, a celebrar o 29 de maio de 2020, a partir das 19 hs.

Rematada esta sesión ás 05 hs do sábado 30 de maio, emitimos o seguinte comunicado dos acordos da reunión, que será enviado tanto ás direccións das empresas como ás administración públicas que atende á actividade.

1. Metédevos as cámaras de control polo cu. E logo lambédeas. Se vos parece que vos gusta repetide. E se vos gusta moito, vos podemos mandar tamén mostras de feces envasadas ao baleiro para que teñades a oportunidade de ir probando outros sabores.

2. Ao primeiro/a que se ocorra dicir que non estamos cumprindo o rateo de chamadas, lle faremos tragar vintecinco esponxas de auricular e outras tantas de micro, usadas, suadas, con caspa e esputos indetectábels.

3. Como haxa outra redución de persoal para equilibrar artificialmente o resultado de leads con chamadas, escolleremos alguén da dirección da empresa correspondente para que camiñe sen calzado nin calcetíns por un fío de liña telefónica engraxado tendido entre  dous edificios de 12 andares separados polo menos por 300 metros de distancia, espazo no que só haxa un enorme xardín de toxos bordeado por crocodilos lacoste.

4. Até que se produza a necesaria nacionalización do sector de actividade de teletraballo, continuaremos alternando sopapos dirixidos ao primeiro fodechinchos directivo masculino ou feminino que pense que ten algo que dicir sobre a calidade do noso traballo con botelliñas desas que levan dentro un tipo de combustible fósil refinado e un trapo colgando ao que se lle pode prender lume accidentalmente sen querer dirixidas a calquera despacho, vehículo de marca ou barquiño de pracer de titularidade fodechinchal que non estea sendo usado por persoa ou animal nese momento.

5. Imos seguir traballando con xeito e responsabilidade para atender a todo o que está baixo a nosa idem. Gústanos o estilo de folga ao xaponés, pero tamén o das que inventaron a guillotina. Nin unha soa parvada máis. Que conste.

Asina.
A secretaria xeral do sindicato.
En nome da directiva e das 1573 traballadoras representadas, das que non imos poñer nin nome nin apelidos nin dnis. Que carallo de protección de datos ia ser iso? Kona!

COMUNICADO 3

Transcrición da rolda de prensa da presentación do comunicado da COMEEMELHA, Confederación  Muy Española de Empresarios Muy Ejemplares donde Los Haya, na súa sede fiscal (Avenue Gaston Diderich, Belair 1420, Luxemburgo).

Comeza a rolda de prensa ás 20:05, hora local muy española.

Toma a palabra o presidente da Confederación, don Sebas Tian Amén, que se atopa acompañado na parada do autobús polo secretario don Sabe Loto Domingo e a tesoureira Carmen Canto Cartopillo.

Solicita das persoas asistentes gardar unha hora de silencio mentres atenden á súa disertación. Algúns se resisten e collen o primeiro autobús que pasa.

Pr.: Es nuestro deber y salvación, solicitar de las autoridades políticas de nuestro querido pais, grande y libre, la urgente toma de medidas para que nuestros ingresos vuelvan a la normalidad en el período más breve posible. Consideramos que la apuesta por medidas de regulación de empleo, préstamos para liquidez y fomento de la modernización de nuestras empresas, financiada con cargo al erario público, faltaría más, que para eso no pagamos nuestros impuestos, es una decisión. Podría no serlo, pero lo es. Pero no es suficiente. Queremos más. De todo. O de lo contrario nos veremos obligados y obligadas a seguir llevándonos nuestro dinero y nuestra dinera a donde más nos plazca.

Nuestros esclavos y nuestras esclavas laborales saben que de nuestros bolsillos siempre caen algunas monedas que desbordan de las plusvalías que les vamos sorbiendo hora a hora. Sabemos que están plenamente comprometidas y comprometidos a seguir aceptando su absoluta indignidad para merecer otra cosa que no sea someterse a nuestro sentido común patriótico empresarial ejemplar sumisamente.

Pero no es suficiente con que nos manifiesten asi su aprecio y cariño. Es preciso una contrareforma laboral si, que elimine de una vez por todas cuanto privilegio hayan ido adquiriendo durante estos últimos decenios de escandaloso contubernio nacionalcomunístico. El despido no tiene que ser libre, debe ser obligatorio a partir de las 5 semanas de contrato. Las vacaciones y los tiempos de descanso ya los podran disfrutar en el paro. Y si quieren estar seguros y sanos, que se queden en casa y no coman porquerías.

Exigimos por tanto al gobierno que elimine la obligación de cotización a la seguridad social y la presentación de declaraciones de ingresos. Si nos sobra algo, ya lo repartiremos nosotros u os donaremos algo para la sanidad o las escuelas publicas.

La necesidad de un pacto social es manifiesta. Pero no es suficiente. Pedimos por tanto a nuestros partidos políticos, nuestros bancos y nuestros medios de comunicación que se sienten a negociar como poder sacar más pasta del Estado sin tener que justificar nada. Y por otra parte, que sigan ofreciendo el espectáculo necesario para continuar manipulando a la opinión pública y creando en la población general cualquier tipo de necesidad para la que precisen financiación indefinida.

Pausa. Lingotazo.

En definitiva. Ofrecemos nuestra colaboración al gobierno para que todo siga siendo como era. Nosotros arriba, todas las demás abajo. Y como buen gallego, permítanme que termine mi alocución en mi dialecto vernáculo: mexamos por vós. Si.

Preguntas

Candido Iluso, de Un Pais, pregunta si está previsto que se poidan levar os restos dos pinchos que sobren, que el trouxo taper, e na casa ten nenas con fame.

A tesoureira indica que debido ás fortes restricións impostas sobre as condicións de salubridade nas paradas de autobús de Luxemburgo, nesta ocasión decidiuse non gastar un can en viño muy español nin viandas muy españolas.

Boa parte da concurrencia torce o xesto e marcha despois desta declaración.

Nonson Parvo, de Un Mundo, pregunta se a decisión de facer a declaración aquí e non no parque do Retiro, na capital muy española, foi debida ao alto nivel de contaxio pola epidemia de Covid-19 en Madrid.

O secretario contesta cun lacónico, qué epidemia?

O presidente diríxese ao secretario fóra de micro, aparentemente para ofrecerlle unha explicación en detalle durante 5 segundos. A continuación contesta.

Qué epidemia?

(Nota, só a tesoureira ten a súa residencia fixada en España, por temporadas. Tanto o secretario como o presidente viven nunha illa privada grega con control de acceso de seguridade privada)

Lis Terina, xornalista de The Sornal's Xabrón, pregunta en perfecto inglés autóctono, is really or an invention that the question here is how to pillar cacho all the posible for yours petos? and (e) do you really want you hurt me?

Ningún dos tres membros da mesa entenden nin papa de inglés así que contestan coa cabeza. Dous indicando si, si, si e un non, non, non.

Un membro do colectivo de traballadoras do metal da industria naval, que se atopa de casualidade, completa e absoluta, na parada de bus, colleume de camiño, seica dixo, saca o tiracroios de buxo e mételles a cada unha das tres amebas empresarias exemplares que okupan a mesa sendos bolazos de ferro, radio 23 mm, entre cella e cella. A continuación, outras dúas membros do colectivo de Kellis da industria turística das rías baixas, verten salfumán sobre dos corpos tirados no chan. Tres ou catro mariscadoras de a pe que andaban por alí esculcan coas suás ferramentas na entreperna e resto do corpo dos xa apachocados até que consiguen extraer pequenos anacos de algo semellante a sushi, especie por catalogar no ámbito marítimo pesqueiro. O tractor do Evaristo pasa sen querer por riba da mesa esnaquizando a instalación e patinando no que quedaba da masa corporal, pero sen facerlle un só rabuño á parada de autobús.

O presidente, o secretario e a tesoureira sorrín ao fondo mentres observan aos seus clons gozar do resultado das súas atinadas aseveracións.

Todo o mundo contento.

Cada quen para a súa casa.