BEIRAVÍAS

As mentiras enterradas nas beiravías da vida, apodrecen coma os cadáveres. E non adoitan darlle fertilidade ao chan no que se esconden, pero si ofrecen o mesmo cheiro identificador. Neste País de Países temos moitas beiravías. E somos moi dados a usalas con criterios alternativos ao seu uso orixinal. Será por esa imaxinación que dis que desbaldimos en todo o que facemos. Nestes últimos tempos nos que as azueiras do mundo falan -como sona a repetición maldita- de novo de exércitos mobilizados, de guerras e mesmo de guerras civís, as beiravías volverán ter o uso que os nosos avós contan que tiveron en tempos da nosa propia interpretación extrema da exclusividade da verdade. E nós, na memoria perdida, aínda non demos limpado co branco inmaculado da xustiza todo o que fixemos nelas. Que non é cousa boa esquecérmonos dos asasinados, nin dos seus nomes e apelidos queda demostrado non poñéndolle detrás o adxectivo inxustificados. Da Historia non se pode aprender con versións senón con realidades contrastables. A memoria non serve tampouco se a interpretamos como rancor ou vinganza. Ten que ser a razón para pensar no que non debemos repetir. Todas.

Pero, como comentaba hai un anaco, somos un País de beiravías. Neste noso, onde nalgunhas estradas existe simplemente un fío pintado separando o asfalto mortal da leira abandonada ou dos eucaliptos tesos, debéramos pasarnos de cando en vez a ollar a fauna de cadáveres consumistas diversos que imos escondendo nelas. As fermosas botellas de plástico azul, os milladoiros de cabichas eternas, repousadas bolsas de lixo de proveito das do super, cintas rotas de embalaxes, restos metálicos de algún vello electrodoméstico, .... Cando camiño de volta de acompañar ao pequeno á parada do bus do colexio, sempre volvo pensando na sorte que teñen os preto de 20 nenos e nenas que soben e baixan dúas veces ao día pola beiravía dunha estrada con tráfico abundante, moito del coa categoría circulatoria de pesado. E os acompañantes e acompañantas. A parroquia candamesa en xeral. Por ampliación, a vila de Arteixo. Que si! Claro que ten que ser sorte. O factor educación, a que nos lles damos ás nosas crianças e a que reciben nas aulas, chámalle viaria, mesmo á que contribúe seriamente o persoal da empresa de transporte que atende o servizo, e a aplicación de cautela da meirande parte dos condutores dos vehículos que nos acompañan a outras velocidades nos traxectos, pois tamén conta. Pero crear unha situación de risco elevado en potencia, como a de menores atendendo ao seu ser natural e vehículos automotrices de tonelada parriba circulando a velocidades de estrada autonómica, teoricamente baixo control humano, nun espazo físico separado por unha liña branca pintada no chan, so pode ser salvada sen mal ningún polo factor azar. Nesa beiravía, volvendo ao tema, entre unha lista variable de obxectos en desuso, deron os meus ollos impares uns dias atrás con isto.

Unha batería de non sei que aparato. Imaxínome que descargada. E pensei para min: a quen carallo se lle pode ocorrer a xenial idea de guindar pola fiestra dun vehículo en marcha un obxecto coma este? E recalco: carallo, idea, guindar, obxecto. Non me podo imaxinar distinción de sexos neste tipo de comportamentos. Non sei se hai mais homes ou mais mulleres conducindo neste pais. Pero a idea, como se contrasta coas reiteradas campañas de información sobre o noxismo das baterías de calquera tipo para a natureza? E ademais, pesa. E se lle das a unha ovella con ela na cachola? E custara algo, mesmo descargada, digo eu. Vexo un lote de coches limpísimos, por dentro e por fora. E facemos o de lavalos os fins de semana ao sol. Coma os americanos, mesmo xa coa carcher, no patio. E cando temos un desperdicio so temos que abrir a fiestra automaticamente e guindar. Tantos avances tecnolóxicos nos carros e aínda ninguén lles puxo un triturador de lixo! Tanta evolución da intelixencia social e aínda seguimos a pensar que o que pertence a todas, o que é do ámbito público e non do ámbito posesivo privado, non merece o mesmo trato coidadoso. E remataremos todas adorando a última árbore, a piques de extinguírmonos pola porta grande.

E cando cheghei á casa de prestado da breve andaina matutina pensei en outra beiravía, na que xa somos tantas, demasiadas. Mozas e non tan mozas, sen unha posibilidade de desenvolver, mesmo nin de imaxinar, un proxecto de vida, sen unha perspectiva laboral clara. A tristura dunha moza que sae do insti ou da uni sen ter nin a máis remota posibilidade de topar unha ocupación remunerada en condicións de legalidade, eticamente xusta, economicamente equilibrada, que lle permita pensar en futuros diversos. Xa sen pensar en ocuparse en algo co que gozar vitalmente. E son tantas mozas. E tantos mozos. A primavera sen luz.

Os que estamos na outra banda do espectro xeracional, pero compartimos a mesma precariedade, mirando xa con mais proximidade idades de xubilación, sen a perspectiva colectiva de ter ningunha seguridade de poder manter unhas mínimas condicións de calidade de vida, pensamos no inverno que queda por diante, despois dun largo outono con poucos froitos. E non pinta ben. A imaxe que acompaña ao texto expresa con claridade como pode ser un futuro postacrisistico

Bai de guei, atopeina na navegación, en Objetivo 18mm (na entrada La pescadilla que se muerde la cola) pero non dou sabido de quen é orixinal. Poida que de Eisner? Sigamos. A tristura por esta outra versión da beiravía, non é só individual (que o é). Unha sociedade que se permite dilapidar os anos máis vitais da súa poboación para o desenvolvemento profesional, negándolles a acumulación de experiencia que precisan e a posibilidade de imaxinarse con claridade definida nun seu proxecto vital de futuro e asemade coarta, limita e finalmente impide a posibilidade de que o saber e facer adquirido dos maiores sexa efectivo no laboral con resultado económico e con transmisión xeracional, morrerá de apatía ou de noxo.

Será hora de que comecemos a limpar todas todas todas as beiravías que fomos enchendo das frustracións que non somos quen de manexar. A negación da historia, a negación da natureza como soporte imprescindible da vida humana, a negación do equilibrio social que posibilita rachar a prepotencia económica duns sobre outros. E tantos outros nons. Atoparemos sies? Poida que con imaxinación, poida que con empoderamento. Pero hai tanto que rozar....

AGASALLO DE REIS

Cacho pedazo de polémica, a de ter que volver ás clases o 7, xusto despois do 6. Matemáticas básicas. De Ciencias Sociais sería o de falar de Santa Bárbara, da fabricante de armas non, autoparvo. Da que nos lembramos cando trona. O estado explosivo no que algúns puxéronse con esta circunstancia, debera ser para a de Física e Química. A cantidade de apelativos, e a súa variedade, sobre a decisión tomada ao respecto, evidentemente, cousa da Lingua e a Literatura. Para o quiz da cuestion, digo eu que será, sería, para tratar na extinta Educación para a Cidadanía. Ou na dos valores.

Quen decide esas cousas? En base a que criterios? Cando se decide? Como se comunica a decisión ás partes infectadas? Como pode un ser humano nai vs pai comentar a “mala” idea, reclamar unha solución ofrecendo unha alternativa, esixir unha rectificación dun erro constatado por compartición democrática maioritaria das partes?

Aínda que poida que antes de preguntar tanto, habería que sopesar. Será tan malo reenghanchar de boas a primeiras despois de Reis? Para as nosas crianças digo. King’s Day erguéronse antes de que poñan as beirarrúas posiblemente, para sacármonos do letargo camero dos adultos, a berros por compartir con nós a súa ledicia infantil ou nalgún caso a triste decepción incomprensible. E nosoutros poida que si, pera elas, maiormente non van pillar cama ate a noite. Logo xa ían afeitas para o día de cole erguerse. E o 7 nas paradas dos autobuses, nos recreos, nas saídas, cal foi o tema de conversa fresquiña do pincho, oigha! Poida que nas clases tamén lle tirarán proveito nesta rexeneración do impulso da ilusión educativa que parece estar aparecendo por todas partes nas aulas do ensino público. Nos privados, imaxino que falarían máis das subas na bolsa das empresas xogueteiras emprendedoras, en perfecto inglés académico, claro. Coñas aparte. Pois en todos haberá nais, pais e mestres que pensen que non foi tanto problema e quen pensara que si. E como comentario, pois tamén está ben. Será por darlle á húmida! Sempre e cando, para a próxima o teñamos en conta, en referencia a todas esas preguntas sobre a decisión anteriormente indicadas.

Non sei, poida que nun modelo educativo encadrado nun plan demográfico xeral, onde prime a imaxinación, o espírito crítico, o respecto, a participación, a construción permanente do sentido común,... os calendarios escolares nunca serían un tema de debate nin de polémica, porque a educación en xeral e as institucións educativas dentro do modelo social serían un dos eixos de planificación fundamentais de toda a actividade colectiva, e non estarían en función de, senón que serían quen dirixiría a organización do resto da actividade cidadá, coa primacía recoñecida por todas. Todo xiraría en torno a contribuír colectivamente á construción das personalidades individuais e sociais dos nosos herdeiros vitais. As empresas, os autobuses, os programas de TV, os horarios dos bancos, os impostos sobre a renda, as eleccións a presidenta da República, as portas automáticas e mesmo os amenceres e anoiteceres anticipados, estarían en función do que sería mellor para contribuír a educar. E non ao revés. Pero como non é iso o que queremos, pois que poñan outros os días de entrar e saír. Eles saberán. Eu xa teño dabondo en que ocuparme.

Agora, xa esta ben de alta porcentaxe de sorna. Quen decide é a Consellería. Existe un órgano consultivo, o Consello Escolar de Galicia, regulado por lei, e do que forman parte, entre outras, representantes de sindicatos do ensino e das confederacións de Asociacións de nais e pais. E unha mesa sectorial de educación non universitaria, coa que tamén se consulta.... Os criterios, pois calquera pode imaxinar que axustar a cantidade de días lectivos establecidos por lei cada curso coas datas de cada ano, como coincidan, respectando por costume ou tradición as festas recoñecidas asociándoas a períodos vacacionais. Esta decisión tómase aló polos meses de maio/xuño e adoita publicarse no DOGA en xullo ou agosto. A comunicación é a publicación da orde correspondente no propio DOGA, que logo, dependendo dos centros e das Anpas, pode ser transmitido dun ou doutro xeito ás familias (ás que non len o DOGA habitualmente....). A última (pregunta) é ben máis de resposta múltiple. Facer, pódense facer moitas suxestións, comentarios e peticións, con máis ou menos grado de esixencia. A cousa é que, normalmente, carta na mesa, presa. As rectificacións no DOGA, sonche máis ben raras, quitando os erros de redacción. E os que toman a decisión non saben (non poden, ou non queren, pode ser tamén) recoñecer un erro. Non son coma nós, o resto dos seres humanos cidadáns que si podemos facelo e o facemos sen problema ninghún cada 6 (2x3)(perségueme, a sorna, digo).

Estando por terras Cíes, lin no xornal do barrio, que as Anpas Galegas falaban de organizar o calendario escolar doutro xeito. Menos vacas no verán e máis repartidas. Logo topei cun artigo máis detallado no xornal doutro barrio. Entón decidinme a beber na fonte directamente  Pois volvo ao da centralidade do feito educativo nunha sociedade (avanzada?). Poderíamos poñer TODO en función do obxectivo común de conseguir un mundo centrado nas nenas e nos nenos? E de paso, poderíamos intentar volver a ser todas, de cando en vez, as nenas e nenos que fomos. Lembrades aquelas noites e aquelas mañas de Reis?