martes, 24 de maio de 2016

CANASTRAS

Membros do CB Arteixo e do Baloncesto Narón xuntos despois do partido. Foto cortesía do CB Arteixo.
Dende hai uns meses asisto como espectador con regularidade un fin de semana si, outro tamén, a partidos de baloncesto de categorías alevín e infantil. Algún de júnior tamén. Este domingo pasado asistín en Arteixo a unha das semifinais do torneo disputado entre o CB Arteixo e o Baloncesto Narón. Durante este partido sucedeu algo que necesito compartir. Sobre todo porque sete días antes tiven a oportunidade de presenciar unha vitoria agónica nun enfrontamento que foi un pouco máis aló do estritamente deportivo.

E entre medias, o repaso en Fisterra das teorías sobre o cerebro triúnico. Pero antes, pausa para a publicidade. Non, é broma. Antes, unha apreciación. Nos deportes de equipo, cando é preciso o contacto físico para o seu desenvolvemento, cal é o cerebro co que máis traballamos? O reptiliano, o emocional ou o neócortex? Nas bancadas, ás veces, mesmo no meu caso que son medio vulcano, parece que son o primeiro e o segundo. Incluso sen que haxa participación de alguén coñecido, familiar ou amigo no combate en pista. En concreto, no baloncesto, pódese pasar en segundos dunha absoluta mornura a unha acción trepidante, dun xogo de xadrez con balón, cos movementos estudados e repetidos infinidade de veces nos ensaios á absoluta improvisación usando dos recursos técnicos practicados. Son pequenos períodos de tempo para cada acción, que dan un resultado a curto prazo, e constrúen un todo finalmente. Emocións de sube e baixa. Intimidade física en pequenos espazos, normativizada no si vale e no non vale, que os expertos saben ver e explicar e os profanos non facemos máis que intentar entender. Pero estando nun escenario así, onde as tensións xeradas poderían incendiar o equipamento deportivo, cando un rapaz cae ao chan, todo se detén no universo. Cando o equipo contrario descubre por onde facer entrar o balón na canastra entre un mar de brazos pegados a corpos e ruído, moito ruído inimigo, tamén aplaudimos mentres seguimos berrando, por que admiramos a beleza. Cando a xuíza ou o xuíz erran na súa apreciación, non o entendemos pero entendemos como é de difícil parar o tempo a cámara lenta para ver ese movemento de cadeira que sobraba. E nos partidos dos máis cativos, non importa o tempo, e o árbitro de quenda párao todo para explicarlle ao rapás como é que fixo cámino. E os adestradores explícanlle cousas ao 17 ou ao 4, ou a ámbolos dous a un tempo, mentres os demais seguen xogando. Están aprendendo a xogar baloncesto. E están entendendo como é que se pode facer unha cousa ben ou mal para o plan xeral do equipo. Míranse e comezan a saber o que van facer antes de moverse. De paso, aprenden como é que un toma as decisións, porque, para que. Edúcanse.

Non entendía como un adestrador podía incitar a un rapaz a protestar, intentar enganar, usar da violencia, a forza empregada sen medida, as agachadas, sen lei, contra dos seus rivais. E chameille macarra. Berreillo na súa casa. Non me vale de escusa que houbera mesmo quen lle dirixiu outras lindezas similares a algúns daqueles rapaces. Non foi correcto. Non porque non o fora, macarra digo, que é posible que sexa unha boa definición da actitude, senón porque non axuda en nada para que as familias deses rapaces poidan entender o que alí estaba a pasar nin para que os rapaces aos que eu acompañaba, entre eles o meu, percibiran con claridade como é que non se poden facer as cousas. O dinosauro non pode mandar nestes temas. Queremos que xoguen, que aprendan, que se divirtan. A competición non pode ser a válvula de escape das cousas que non somos quen de resolver nas nosas propias existencias adultas, pasadas ou presentes, nin se pode converter nunha guerra sen cuartel, sen límites, onde o único obxectivo válido sexa a derrota do contrario. Onde se valore máis o resultado clasificatorio que o compromiso, o traballo, o esforzo, a camaradería, o crecemento persoal, o desenvolvemento da autonomía física e mental,.... 


E entón chegou Arteixo vs Narón o domingo. Nun intre do partido nunha acción de ataque do equipo visitante nunha xogada en estático, un rapaz dos locais perseguindo pola zona a un contrario que buscaba liberarse para recibir o pase, cae o chan, imaxinamos que no corpo a corpo, tensión, presión, e o rapaz contrario dálle unha patada cando xa está no chan. Técnica, dous tiros e saque para os locais. Inmediatamente, o seu propio adestrador o saca da cancha e antes de que pasara tres segundos no banquiño o manda directamente para o vestiario cun xesto claro e explícito de desaprobación. Todos aplaudimos. Bravo! O partido rematou coa vitoria visitante, contra un bo xogo local pero mal acompañado na puntería, e despois dos habituais rituais de saúdo entre todos os participantes, árbitros e mesa incluídos, houbo foto finish. Parecida á da cabeceira.  Xuntos e revoltos. E vimos ao rapaz sancionado axudando a baixar os chanzos das bancadas a unha persoa maior que o precisaba. Bravo! Isto si que mola! Non si?

Ningún comentario:

Publicar un comentario