A quen carallo lle importa a crise?
Por eliminación, aos bancos e os seus directivos parece que non. Uns seguen recibindo cartos públicos a eito para sanearse, que para quen non o teña claro, non é por sanitarios novos nos servizos dos empregados, e os outros continúan a gozar de pingües emolumentos, incluso post morten bancaria. Este debe ser un deses casos dos que as cúpulas empresariais falan de vincular os salarios á produtividade...
Os grandes empresarios, e os seus imperios, tampouco pinta que ten padecendo moito. Igual si que comezaron a comprar no Lidl unha vez ao mes, chica, en troques dir a ECI, pero polo demais podemos ler un día si e outro tamén, como os seus beneficios ou medran ou pasan de 5 a 4, miles de millóns de euros, claro.
Dos políticos ao uso, individual e colectivamente, nesas interesantes agrupacións pechadas que chaman partidos, dos que se descoñece na maioría dos casos de onde é que lles veñen os cartos, non hai moito que dicir. Non van tirar pedras contra o seu propio tellado de negocio. A cousa está montada para que sempre poida haber algún no candeeiro e xa lles tocará aos outros. Non será porque non hai a onde presentarse: congreso, senado, autonomías, concellos,... e onde meter a patiña despois, deputacións, organismos xestores, entidades paralelas, caixas,... hai non, caixas non, que xa se encargaron de fodelas ben. E como alí onde entran, deciden sobre o que necesitan cobrar, pois conto feito.
Falando de contos: a Igrexa si que o nota. É está moi preocupada. Deus mediante.
A xudicatura, anda noutra cousa. Ver a quen quito de onde, dáme un culpable douche un veredicto. E tiro porque me toca. E a cousa é seguir aparentando que a verdade está por riba da lei. E facendo o contrario, claro. - Igual podíamos actuar de oficio para achar quen é como fundiu os cartos que todos compartimos co Estado. Imos elevar unha instancia por triplicado, e contrastar co tribunal constitucional a posibilidade de facer algo. E todo sen deixar de mirármonos o embigo.- Tatatachán!
O exército ta fora, en misións humanitarias, así que nada. Aínda que aló polo trinta e seis tamén andaba por fora. Vaites!, non creo...Totalotan, aquí ou aló algún xojete halles de quedar.
Logo están os funcionarios. E a verdade teño dúbidas. Eu me poño no sitio (quen che dera...) e digo que un ser humano, coñecémonos, va que si, que pensa que ten algo per se, de por vida, unha relación de parella, verbi gracia, deixase levar, en vez de lunares empeza a mirar verrugas (Grande Gila!), esquece as datas sinaladas, os detalles, comeza a mirar outras alternativas, e a ocuparse noutras cousas. Imaxino que cun posto de traballo pasará tres cuartos do mesmo. Salvo por actitudes persoais vitais ou cando atopas un caso de vocación pura, unha persoa que é consciente de que para perder o seu posto ten que facer algo de pena capital, lle vai acabar dando todo igual, e aplicando a lei do mínimo esforzo. E aínda recoñecendo que ao corpo (esa é outra) funcionarial en xeral, lles están apertando economicamente as caravillas os que deberían autoapretarseocinto, non podo sentir máis que como unha excepcional avantaxe fronte a esta crise a súa condición laboral.
Pois logo, se non me esquezo de nada, só quedamos as asalariadas, as pemes e as autónomas. E igual as amas de casa, e todo o resto de traballadoras da economía somerxida, as xubiladas, as paradas, as dependentes,...
E o malo é que como somos unha minoría escasa e silenciosa, non imos poder facer res de res para resmediar a situación. Écho que hai.
Pd. Isto taba cristo antes da superangresiva reforma laboral e dos sutiles intenetos de diversos gobernos autonómicos de poñer a andar aos seus funcionarios. E antes da laminación de Garzón. E do levantamento grego. E da onda de frío. E da crise do Barça. Igual agora semos menos minoría menos silenciosa.
Menos mal que nos queda Portugal.
