sábado, 19 de marzo de 2016

A LADAÍÑA DO OSO*

Agora que a Primavera está asomando pola porta cun anticipo solleiro e auga a un tempo, activóuseme o reloxo biolóxico, e saín da hibernación osuna. Despreguizeime, estirando as patas darriba e as dabaixo. As unllas precisan tratamento urxente. A vestimenta peluda tampouco deixou de medrar no entanto do sono invernal. Antes de saír da cova terei que pasar o nanas e a podadora. E logo, un almorzo con categoría estacional cando menos. Mentres dareille un repaso ás redes, mirarei as noticias pasadas de data e comezarei a pórme ao día. Seguro que mentres eu pasaba a invernía, o Ososuna xa ten practicamente gañada a liga. E xa teremos novo goberno na fraga, as mandas de xovencas expulsadas polo lume do Xurés xa terán atopado onde pastar entre nós, o asunto da privatización encuberta das clínicas veterinarias xa estará arranxado, e o do recorte das prácticas de ruxido e caza selectiva....

Da gusto, e sobre de todo, moita confianza, ter posto ao mando da biocracia a animais tan ben sentidos cos intereses comúns. Preguiceiro, Camaleón, Hiena e Cobra son do mellor que temos en toda a contorna.

Que ben, xa arrincou o oSopad. Isto da rede dos 4Gatos, vai case tan rápido como a Raiz óptica. Imos ver. Mira, que mona a filla pequena de Tarzán! Non sabía que a meteran  na Gran Gaiola Vip. Pero,....... GRRRRUUUAAOOUUUFFF! Voulle comer o fígado a alguén! Sen sacarllo do corpo! Seguimos como estabamos! Un, dous, tres, catro,.... Veña, relaxémonos. Non pode ser tan malo, non si? Todo parece seguir funcionando. Mesmo vexo que xa empapelaron a algún que outro chupatintas corrupto e aproveitado. Deses que cobran os catrocentos e andan a facer chapuzas polas touzas. Segue habendo fútbol. Haber hai mel nos supers. (Hummmm, meeeel). Terei que profundar nas circunstancias para saber máis ben como é que foi a cousa. (Meeeeel). E que tal unha duchiña? E mentres canto un rato, poida que algo comece a entender.

Porque, en realidade, que é o que lle pedimos aos que nos representan. Quero dicir, cales son as características que debera ter un animal político no que delegamos a nosa soberanía para ser digno da nosa confianza? As mesmas que para outras actividades? Ou outras ben distintas, específicas, especiais? Descartando aos que cazan por pracer, aos que acumulan cousas desmedidamente, aos que non están dispostos a aprender aprendéndolles ás crías, aos que aceptan o dominio do ser humano sobre a natureza, quen nos queda? Ocórrenseme algunhas cousas, a bo seguro que haberá máis.

Non pode ser practicante da mentira. Ten que saber contarnos como é que son as cousas de verdade, sen medias tintas, sen versións. Non pode ser pusilánime, pero ten que ser capaz de percibir o que senten os demais, e dar respostas ás necesidades e intereses colectivos. Non pode ser fachendoso, nin orgullos de máis, como para non recoñecer que non existe unha única forma de facer as cousas, pero ten que ser forte dabondo para defender unha proposta fronte a quen queira opoñerse a ela, apoiándose na seguridade colectiva dunha decisión común. Non precisamos que sexa un gran orador, sobre todo se adoita non dicir nada con substancia, so palabras xuntadas harmoniosamente, pero ten que saber escoitar a todos, coas orellas de quedarse coa información e integrala no seu ser intrínseco. Non vale un que non poida aceptar o compromiso, coa súa responsabilidade, pero tampouco o que se poña as orelleiras no cerebro antes de ir a unha xuntanza cos que lle reclaman ou suxiren algo. Ten que ter claro para que o escollemos e para que non, e cando teña que dar resposta a algo do que non houberamos falado previamente, ten que preguntarnos como o vemos. Para min, debera ser un animal ao que lle preste ler, non so os documentos oficiais, tamén novelas, ensaios, poesía...  e as redaccións e os contos das súas fillas, netas, sobriñas ou das crías do barrio no que siga vivindo na fraga. E que saiba recoñecer o arte, e amalo. Ten que ser alguén a quen lle permitamos pararse a reflexionar, mesmo en voz alta, sobre as cuestións de fondo de todo o que ten que atender nas súas funcións.

E cada vez que me poño a pensar nisto, volvo pensar naquel oso exemplar, non é orgullo de especie, senón recoñecemento, que tiveron a sorte de gozar nas afastadas terras dos érbedos. Como é que se chamaba? Enrique coido. E un apelido que daban gañas de dar apertas. As apertas do oso.


Temos dabondo animais así como para encher tanto parlamento? Xa non digo para formar un goberno a xeito, porque entre eles deberían ben saber escoller. Se hai quen pensen que non, a solución de quitar parlamentos ou poñer menos asentos en cada un, ben sendo como o das avestruces. Que bichos! Sempre me pregunto, como é que poden ir con tanta rapidez dun centro comercial ao outro na procura da ganga innecesaria, e logo non son quen de facerlle fronte a un problema. Pois, se non temos dabondo entre os profesionais, haberá que mirar noutros niños. E comezar en serio a ir practicando dende abaixo. Apañármonos co que teñamos agora, e ir decidindo como é que queremos que sexan os futuros fragadans adestrados na biocracia aos que lles imos ceder temporalmente a nosa parte de soberanía. Ou volver ao sistema de Concello. Con isto das novas tecnoloxías, ben se podería facer de xeito virtual, vai ti saber.

*Inspirado someramente en La Letanía del Grillo