PIB

Sempre estamos nas mesmas. Este non é o momento para falar diso. O escoitou con certa frecuencia. Non sei ti.

A subida brutal do prezo da electricidade, e a non menos brutal dos combustibles, provocou a toma de conciencia de moita xente a respecto da necesidade de aforrar o consumo de enerxía. Xente do común digo. Os que non o son xa o levan facendo tempo radicalmente por pura contabilidade. Pero para quen recibe o servizo de subministro eléctrico ou gas, para quen lle bota gasóleo ao coche, como unha necesidade para o seu que facer cotián, a medida do que gasta é o que paga, evidentemente. ¿Pódese concluír entón que estamos aínda na fase de evolución social na que educar responde a aquilo de a letra con sangue entra? Pero este non é o momento para falar diso.

Os analistas levan meses, por non dicir anos falando do que pensaba facer Rusia a respecto de Ucraína. Cousas como o de que é o país con máis territorio que controlar de todo o mundo, non vai querer engadir un territorio tan grande. Que as dúas veces que Rusia foi invadida militarmente foi atravesando as chairas de Ucraína. Que se deixou de ser unha potencia fundamental no mundo e agora ten un papel secundario. Os que máis e os que menos din agora que estaba visto que se ía producir a invasión. Tamén a guerra. Non confundir. Pódese invadir de moitos xeitos, e non todos son militares. Mira como o vai facendo a ex-China comunista, perdón, a China ex-comunista. Ou como leva máis dun cuarto de século botando as súas gadoupas o entramado político, económico e militar dos USA por todo o mundo adiante. Tamén no eido cultural por certo hai invasións. Pero este non é momento para falar diso.

Inicialmente Europa axustou o seu esforzo contra da pandemia do Covid19, cando caeron da burra digo, en protexer á poboación como primeira premisa, salvagardando os sistemas sanitarios, ou intentándoo, do colapso. Noutros eidos democráticos, mesmo por propia iniciativa da poboación, se buscou máis que nada que non sufrira a economía e o mercado. Parecera que a uns lles importaba moito que todos os días morrera xente coa enfermidade e a outros non. Máis valor á vida menos á pasta. Pero segundo se foi extendendo a última variante, menos mortal, a cousa se igualou. Xa non importa tanto que siga palmando xente porque o sistema o pode aguantar. E hai que reactivar os PIBs. Non dede ser tampouco o momento de falar disto.

O máis salientable é que non hai que forzar xa nada esa afirmación. O outro día escoitei (ou lin, xa non lembro moi ben) que a post-modernidade caracterízase, entre outras cousas, por aceptar a derrota. Aceptar sen discusión que non hai alternativa. Que a dialéctica histórica só ten un camiño. Que non hai posibilidades de mudar nada no substancial no eido social. Asi que chegado un momento, en calquera circunstancia na que se produza unha situación para a que sería necesaria, imprescindible, unha profunda reflexión colectiva sobre as causas de algo que sucede, como intervir nelas para desmontar o suceso e que medidas tomar para evitar que se reproduza, optamos por asumir que ten que pasar así, e atender á reparación de danos. No eido social, si. Pero tamén no persoal. Porque a dinámica estableceuse no hipotálamo. Converteuse nunha afección da conduta.

Poida que o primeiro síntoma desa afección é non ser quen de distinguir a información e o coñecemento, a verdade sobre as cousas, da demagoxia, as falacias e as trampas intencionadas para os sentidos. Porque non somos quen de dotarnos das ferramentas de análise precisas para entender e asimilar conceptos e datos complexo nin para deconstruír as falsas realidades con relatos estruturados. A perda da capacidade comprensiva, pola falta de lectura consistente, voluntaria, non obrigada, ou só circunscrita a eidos moi especializados relacionados co ocio ou o negocio, e sinaladamente, a restricción das expresións culturais diversas a ámbitos cada vez máis reducidos, mesmo en ocasión elitistas, sen ningún sentido pexorativo, encollen o pensamento. O resecan e o fan sólido, moi pouco hábil para asimilar novas formas de coñecemento e ríxido demais para poder aceptar cambios sen fracturarse.

Entón, alguén fala de armas defensivas e ofensivas, e aceptamos a diferencia. Ou de guerras ilegais, ilícitas, inxustas. Aceptando que as hai legais, lícitas ou xustas. Que enviar unhas poucas armas para que uns se defendan da agresión de outros é o camiño perfecto para que cada vez haxa que mandar máis armas ou armas máis grandes. Pero quedarse mirando como alguén abusa será mellor, como lles ensinamos ás rapazas e rapaces a facer nos patios. Subir os salarios provoca que suba a inflación. O que temos que pagar polas cousas e os servizos non sube porque quen as vende quere seguir gañando o mesmo ou gañar máis. Ou aproveitar a coxuntura para tirar proveito da necesidade colectiva. Discursos de unidade que marcan como negativas a controversia e as ideoloxías, asimilándoas ao enfrontamento, á violencia, a intransixencia, cando a realidade precisa de xeito ineludible para o seu análise o debate e a confrontación de pareceres, para a creación dun acordo de acción, e os principios que se afirma defender son o fundamento das ideoloxías que á súa vez definen os valores necesarios para desenvolver a análise da realidade. 

Se prolongo isto moito máis, non vou dar rematado nunca. Cada vez que escoito a radio, miro a televisión ou leo segundo que xornais, aparece algo máis do mesmo. Manipulación manifesta, cando non adoctrinamento mediático. Sei que adoitamos ler, mirar, escoitar, o que vai en liña co que xa pensamos, que non nos vai producir alteracións substanciais, máis aló de emocionarnos, entre medias, para conseguir a necesaria resposta vinculada ao resto da desinformación.

Pero cada vez hai menos espazos alleos ao mangoneo do pensamento colectivo.

Pero nunca é o momento de falar diso. Tampouco agora.

Addenda. De verdade que non quería. Pero escoitar unha vez e outra, porque o repiten, os seus medios, como se fora algo moi ben dito, a un paisano que ten responsabilidades políticas importantes, que leva anos querendo ser o mandamás do seu partido, ás agachadas claro, e con pretensión de chegar a ser o líder estatal por antonomasia, tipo presidente do goberno, dicir iso de que cos impostos da electricidade, o ghas e os combustibles o goberno estase forrando dame gañas de trousar. E ter moita vergoña allea, sendo que mesmo teño falado positivamente del como posible mandatario futuro, por menos malo, pero si.

Neno, que ti es goberno. Ben que te acordas cando falas doutras cousas. Non será o Estado?, entendido como ente da administración pública común, que recada, dende iso que chaman Facenda Pública, para logo repartir, con acerto moito ou pouco, entre todos os cidadáns a través das distintas administracións públicas, en sanidade, educación, prestacións, estradas, axudas, etc. Fálame con propiedade meu, privada se queres, como bó neoliberal xestor que ves sendo, aínda que a mona se vista de centro. Estámonos auto-forrando. Por un lado. E auto-afogando, polo outro. E iso si, co sistema de impostos directos, que afectan ao consumo, non á renda, sempre acabaremos auto-afogando máis os que menos temos e dependemos máis de ingresos fixos, que non se regularizan de xeito automático como o fan os prezos. Ou que sempre van por diante en subir, subir, subir, mentres que os salarios sempre suben tarde, tarde, tarde e devagar, devagar, devagar.