FOLGAS

Cando escoito ao persoal comentando dos problemas que lles produce esta ou outra folga ou manifa, sinto bastante tristura pola penosidade de xente que fomos xuntando polos barrios do País mundial. No sentido da perda de conciencia de clase, claridade a respecto de cal é a dialéctica actual do poder económico e falta de sensibilidade social, na liña daquilo que moitas din que dixo Bretch e non fora así, parece ser. O de viñeron a polos meus viciños e non dixen nada.

Sobre todo porque sei, polos apuntes que fan, que o problema é como afecta ás súas rutinas persoais, máis que por provocarlles unha perda económica irremediable, perder o amor de alguén fundamental na súa vida ou alterar o equilibrio ecolóxico natural do ecosistema.

Eu fai moito tempo que non fago folga. Nin vou a manifestacións. Deixei de apoiar causas tamén nos changes.org varios do universo dixital. Si que estiven metido nalgunha reivindicación colectiva anos atrás, nas que participei de forma activa por distintos medios. Pero non estaban pensadas para provocar ese tipo de dificultades sobre as rutinas, senón máis ben a xeito de piquetes informativos, de verdade. Informativos quere dicir iso, non o outro. Pensando, como fundamento de acción, que para conseguir boas cousas hai que usar bos medios. A idea esa do fin e como se chega a el, sobre a que seica teorizou tamén algún sabio vital recoñecido. E que practicou, máis sabio xa que logo.

Pero entendo o de queimar neumáticos máis que o de mandar máis policía ás manifas. Que si, que igual hai que regular o dereito á folga e deixala nun vale se non molesta a ninguén, nin para ir pasear ao can. Veña, deixémonos de parvadas. Non pode haber folga sen repercusión. Ten que notarse, dun xeito ou doutro, para que teña algún efecto. A alguén lle ten que afectar, ademais de a quen a desenvolve como dereito social e contra quen vai dirixida, sinaladamente ao capital que é reclamado para modificar as condicións de traballo avesas polas que os traballadores se botan á rúa. Xa sei que estes términos están demode. Pero non deixan de ser reais. Mesmo cando nin o conxunto da sociedade nin os propios proletarios (recuperando terminoloxía...) son conscientes de tal cousa.

Claro, os tempos mudaron moito. E as variables de funcionamento das estruturas de relación entre a forza de traballo e o capital tamén. Pero os conflitos laborais se poden definir con certa claridade, non si? Poñamos por caso un colectivo de traballadores aos que unha empresa, ou varias, lles encarga realizar a función de repartir mercadorías de todo tipo a diversidade de outras empresas. Pero, os traballadores non usan os medios técnicos da empresa, senón os seus propios, e agora son, teoricamente, donos dos medios de produción, seguindo coa recuperación terminolóxica. Pouco listo é o capital... Teoricamente converte aos traballadores en empresarios, e estes o asumen así. Pero non teñen liberdade para establecer as súas propias condicións nun marco de relación laboral des-regulado. Ou regulado pola lei da oferta máis baixa e a demanda máis ampla posible. E como teñen que aceptar as condicións que o capital impón para facer o seu traballo, cando os custos que teñen que asumir por ser empresarios medran, non teñen capacidade para facerllo repercutir a quen os contrata. Isto describe algunha situación coñecida?

Teño para min que esa relación laboral é dependente, mesmo cando foi elixida, por suposta vontade propia, ou forzada pola imposición dos aglutinadores de oferta. O que se correspondería cunha relación de traballo por conta allea.

Penso que sería xenial que en vez de ter que chegar a situacións límite que provocan e producen a unión de intereses diante dunha reclamación laboral, se houbera podido colectivizar a oferta de traballo equilibrando a potencia conxunta fronte ao do capital da distribución con amplos grupos de traballo asociado. Pero como a mentalidade é a de medrar individualmente, máis que a de sentirse fortes conxuntamente, identificados como clase traballadora cuns fins e intereses comúns, devén necesaria unha situación extrema para presentarse como unha soa voz.

E se isto fora só o caso do sector do transporte... 

Como comentei antes, paréceme que hai tantos colectivos que agora son considerados empresarios, sexa coa fórmula de autónomos ou como micropemes, e que en realidade seguen a ser traballadores por conta allea. En moitos casos obrigados pola táctica do capital de desfacerse da relación directa coa forza de traballo, reducir ao máximo os custos de produción e non asumir ningunha responsabilidade social, salvo a de crear riqueza... a gran mentira. E todas e todos xogamos a ese xogo. Por ir tirando, principalmente.

Se foramos quen de recoñecérmonos como o que somos, clase traballadora. As que o somos, dun xeito ou doutro. Deixar algo de lado o mirar polo meu e ver se iso axuda a que a¿s demais teñan algún beneficio, de casualidade. E volver a idea de que o beneficio colectivo dos que son coma min, exercen unha función laboral como a miña, están desenvolvendo unha actividade profesional cos mesmos obxectivos produtivos que os meus, será bo tamén para min en particular. Na práctica. Máis aló de sindicarse e apoiar as actividades de representación dos traballadores fronte ao poder. Participando en alternativas de cohesión da forza de traballo. Que superen a solución de que sexa o capital quen impoña as condicións para facer as cousas ou non se farían.

¿Porque teñen problemas os gandeiros para conseguir o prezo que o litro de leite ou o quilo de carne merecen? Merecen o que os gandeiros digan, non o que se lle cante ao que envasa e ao distribuidor. ¿Os mediadores teñen que existir, nun sistema complexo de distribución? Pero ¿poden ser os que decidan sobre esa cuestión? ¿Porque teñen problemas para conseguir prezo e mesmo subministro do que necesitan para as súas instalacións de produción? Pensos, enerxía, equipamentos, produtos fitosanitarios... Cada un intentando negociar o seu con uns e outros.

50.000 gandeiros chamando de un a un na porta de 5 empresas de recollida e outras tantas de suministros. Se cadra xuntarse 10.000 cun só golpe nunha desas portas soaría un pouco máis forte. Máis claro seguro. Para quen non ten o costume de escoitar sobre todo. Quizais sexa moito pedir. Moito suxerir tamén. Que seguro haberá quen pense que é mellor seguir cada un pola súa banda e que sexa a lei da selva do mercado a que ditamine sentenza. Seguro que por min non van vir.

O que dou por ben entendido a común polo conxunto da sociedade é que hai moito xeito diverso de levar cousas dun lado a outro, mesmo hai alternativas de consumo máis aliñadas ao local e a compra directa aos produtores do barrio. Pero estes, sendo que puideran mellorar a súa posición política, económica e social sen deixar de facer o que fan, son imprescindibles. Se non hai quen queira sachar e botarlle de comer ao gando, pouca fame imos pasar. E poida que xa non só teñamos que comprar petróleo fóra, senón tamén patacas da China, leite de Nova Zelanda, grelos de invernadoiro canadiano e chourizos de proteína secuenciada de Houston, temos un problema.

Temos?