PESTE

Xa vai para uns cantos meses que me borrei do mapa social. Entenderedes que para min non está a resultar moi difícil manter ese illamento que agora se antolla máis que necesario. Se hai quen non entenda o porque (da necesidade), que meta a cabeza na cunca do vater e tire da cadea.

Alguén me preguntou pouco despois de borrarme dos grupos: e que cousa che deu? A contestación foi simple: aburrimento. Unha desas palabras máxicas que pode ter o significado que cada quen lle queira dar. Como que interesante. Ou excepcional. Pero neste caso o sentido non era nada común e a un tempo respondía precisamente a iso.

Unha serie de sucedidos nun período curto de tempo relativo á idade que atesouro e presumo, leváronme a perder a confianza e a fe na humanidade en xeral e en algunha parte concreta dela. A conclusión á que cheguei para decidir apartarme do mundanal ruído non é iso de que a mel non está feita para a boca dos oligarcas. Cada persoa ten un valor inalienable en si mesma. Que ninguén pode lixar. Tampouco poñer nun pedestal. Pero entendín que nos tempos e espazos sociais nos que vivía acotío, non existía máis que o interese particular de cada quen para o propio beneficio e vantaxe. Non tiña ningún sentido traballar por un colectivo que non se consideraba tal. Como a humanidade.

Para quen hai tempo entendeu que ese valor inalienable é unha construción produto das propias experiencias vitais en relación co mundo que nos rodea, seres vivos e cousas, cultura e xeografía, que somos o que somos individualmente polo que nos tocou vivir e polo que viviron todas e cada unha das persoas existentes neste tempo e en todos os tempos e na relación co medio natural e artificial no que vivimos e que creamos a nosa imaxe e semellanza, resultabame cada vez máis insoportable ver a alienación das condutas sociais, o abandono do sentido de comunidade, a negación do colectivo pola afirmación egocéntrica do tanto por cento de interese persoal.

Este verán merquei unha edición barata de La Peste, de Albert Camus. Ten páxinas nas que se repiten parágrafos enteiros, como para facerche dubidar se xa os liches antes ou non. Eu repetía esa perdida de fe. E mentres lía entendía, imaxinaba ou interpretaba como podería ser un mundo no que todas estiveramos centradas dunh banda en agardar a infestación e doutra en loitar contra dela. E sempre hai quen pensa en fuxir. Aínda que en realidade só estaría fuxindo de si mesma e do seu medo.

E entón chegou esta Peste Monárquica, outra máis, para poñer as cousas no seu sitio. Logo hai quen fala de casualidades. E pensei que quizais si habería sentido colectivo de responsabilidade. Esa aptitude do ser humano, que precisa práctica diaria dende moi cativos, para ser quen entre outras cousas de enfrontar os medos con razón e con sensibilidade. E resulta que seguimos deixándonos levar polas falsas informacións sempre e cando apoien o que nos convén máis. Seguimos preferindo negar a evidencia científica pola senrazón de xustificar o que nos apetece máis facer ou deixar de facer. Preferimos discutir as indicacións de protección colectiva progresivas, de calquera grado porque non son do noso acomodo. E menos mal que non hai barra libre para mercar armas como nos USA, para poder ir con seguridade ao super a pillar o único que nos vai servir para gardar as aparencias de limpeza da cagarría insolidaria que nos deu a perspectiva de perder todas as comodidades e privilexios das que gozamos os europeiños de a pe e os de a cabalo, deste e doutro lado do océano antes azul.

Nós si que somos unha peste.

Claro que sempre haberá algo positivo en todo isto. Con case que todo parado, contaminaremos menos. Ou non, porque as cantidades industriais de lixo e o aumento do consumo enerxético e de datos que imos xerar estando todas papando, ghiñando e vendo cousas sen substancia nas redes e nos aparatos hiperconectados metidos na casiña, non van ter medida. E a de comida que imos ter que tirar por acumular o que non era preciso.

Poida que todo o persoal aproveite para recuperar as relacións familiares. Non sei. Como non decidan cortar internet de vez, coido que todas imos preferir ao segundo día de encerro (un de xaneiro, dous de febreiro,…) poñernos a recuperar o contacto con aquela xente que tiñamos abandonadas no facebook.

Quizais nos dea por ler poesía. Pintar. A habitación da nena ou aquel cadro que sempre imaxinei daquel pequeno outeiro da árbore e a bancada de pedra. Estudar algo ou aprender a escribir, xa non vou dicir a pensar. A ser quen de diferenciar a verdade da falsidade, a xustiza da inxustiza, a necesidade do interese. Que non existe o sentido común. Teño que escoitar aquela canción. Que lembranzas. E chamar aos avós, todos os días.

Pero dubido moito que sexa así. Mesmo sinto que estamos metidiños na casa máis por aquilo de non ter práctica na responsabilidade que por entender como é que funcionan as vacinas. Non é maxia. Non é por real decreto. Ten a ver con que todo o que facemos como individuos ten consecuencias para todos os demais, e poucas veces o temos en conta nos últimos tempos. Algo que se chama ben común, coido. Que sen dúbida, non pode ser menos importante en ningún caso que o propio en circunstancias normais. A que altura o imos poñer nas excepcionais? Xa se verá…

#euquedonacasa