MORTAS

Ningunha vida vale máis que outra. Tampouco as mortes deberían ser máis importantes dependendo de quen, cando ou como sucederan. Non falo do curso natural da vida nos seus procesos, que é a todos os efectos desconsiderada cos nomes e apelidos e as súas circunstancias.

Mesmo aínda que decidíramos manter a pelexa por prolongar a vida, por enfrontármonos as excepcións mortais que ás veces afectan a ese curso. Isto é consecuencia lóxica de querer a vida, de darlle importancia ao tempo que nos corresponde pisar o planeta e respirar o seu aire. Sempre cando teñamos claro que, ás veces, hai que renderse nesa guerra. Rendición que só pode ser contemplada dende unha óptica particular e intransferíbel. Porque vivir, tamén implica para moitas de nós poder facelo con dignidade.

Non iso que se deu en chamar nesta sociedade occidental como calidade de vida, medida   de forma habitual por condicións externas, mais que pola propia percepción das capacidades persoais para poder seguir desenvolvendo os obxectivos vitais que cada unha nos temos formulado. Ou para poder facer a simple vida cotián.

Si que hai que falar de dereito á eutanasia, do mesmo xeito que hai que falar de rexeitar con radicalidade calquera tipo de xenocidio.

Sirva isto de introdución á cuestión da discusión sobre a cantidade de xente que morreu pola peste esta do Covid.

A todo isto, Bo Nadal. E xa habería que ir pensando en actualizarlle o apelido. E máis do 20 que do 19, non si? Pois agora que na España andan en abrir todo para celebrar a NaCovidad, dispostos a encher as rúas e os centros comerciais de xente ben protexida co campo de forza da máscara facial, todo sexa pola economía, a deusa do negocio no que se ven de converter esta festa, os medios propios e impropios braman contra das cifras de mortos non concordantes.

Hai moita intelixencia aparcada, tamén no xornalismo. Para min é evidente que tamén nas autoridades públicas, que non souberon no seu momento transmitir con claridade e veracidade como se ían contabilizando e porque si ou non. As que xa sabíamos que a única maneira de chegar a coñecer con certa exactitude cal vai ser a cifra de mortas, perdón, de persoas mortas, que non quero sumarme á perda de perspectiva, será coa revisión histórica das estatísticas de falecementos, pois non nos sorprendeu a rectificación dos datos públicos.

Que no seu momento non se fixera máis pedagoxía a respecto da cuestión estatística da pandemia, pode ser indicativo de mala fe, dun intento de ocultar información, da pretensión de non asustar máis ou de evitar a incerteza e o medo, o outro virus mortal para calquera sociedade, e tan malo para a santa deusa. Loado sexa o seu nome.

Todas teremos oportunidade de valorar todo o que se fixo cando pase algo de tempo. E coñecer dos análises e conclusións dende diversos aspectos por parte da comunidade científica. Non so no eido puramente vinculado coa saúde. Socioloxía. Matemática. Mesmo organización do territorio. Non é por quitarlle mérito a ninguén, pero para unha vez a dispersión de poboación característica da nosa terra está sendo un valor moi positivo?

Logo, con ese coñecemento máis detallado do sucedido, será tempo de tomar decisións electorais en consecuencia. E así como funciona, non si? Non o teño eu tan claro.

Primeiro vendo que nin por asomo somos quen aínda de falar abertamente dos nomes e apelidos das que foron asasinadas hai 75 anos, e das que asasinaron. De onde, como e cando. Dun e doutro lado da confrontación civil. Non son quen de imaxinar un enfrontamento máis escuro e terrible. A pequena escala, imaxino o que pode ser andar a tiros verbais e xestuais coas persoas coas que convivo e coa familia ampla da que formo parte. Imaxino ou lembro. Feridas que non son nada doadas de curar e das que sempre gardas cicatriz. E un proceso de análise, recoñecemento de responsabilidades e disposición a atopar camiños para recuperar a relación, complexo e longo. As emocións negativas sempre provocan mal tanto en quen as sente como en quen as padece. Os actos consecuentes desas emocións adoitan facer mal sobre todo a quen sufre a violencia. É esta última a que define quen é a vítima, quen o executor. Non ao revés.

A un evento como unha guerra civil é preciso enfrontarse sen emocións no análise histórico. Intentalo. Seica mesmo a analistas estranxeiros lles supuxo un esforzo, cando empezaron a coñecer os pequenos detalles. Pero é fundamental facelo así, e contar con toda a información dispoñible e buscar todas as aclaracións necesarias. Non para pasar factura. A lei debe encargarse diso, se é preciso, non a política.

Pero tampouco habería que irse tan lonxe para pensar en sucesos ou acontecementos que deberan ser clarificados na súa totalidade e que non foron resoltos. De xeito fundamental aos ollos das vítimas e as persoas relacionadas con elas, pero tamén dende o punto de vista da sociedade civil en xeral: Prestige, Metro de Valencia, Angrois, GAL,.. Así non se fai xustiza. Así non se pode falar de democracia.

E por outra banda, sinto ter que repetir de novo que os medios de comunicación xerais, son parciais, para un lado, para outro. Non fiables en consecuencia para ser administradores da verdade informativa. Levan tempo convertidos en panfletos de transmisión de opinións políticas. E non pasaría nada de recoñecelo abertamente, pero intentan disfrazar e mesturar a opinión coa información, alimentando masas polarizadas en extremos que seguiran consumindo un tipo de material comunicativo e nunca o outro.

Logo está a cuestión de elixir e deixar facer. Tampouco iso é democracia. Tanto por unha parte como por outra. Para que unha sociedade complexa funcione, non chega con que haxa tres poderes ben diferenciados. Eu estou afirmando dende hai un tempo que o cuarto poder xa está colectivizado grazas aos medios sociais, pero tamén está diluído na maraña de información sen procedementos de verificación. E tamén percibo que empeza a estar mesturado coa dimensión cada vez máis grande que está tomando nas sociedades occidentais o tempo de lecer. As consignas ideolóxicas que as emisións de ficcións están transmitindo son vagamente percibidas polo conxunto maioritario das masas consumidoras. E van calando nos espazos baleiros de lectura, arte e reflexión que se amplían nos cerebros. Non sei se iso se podería chamar alienación ou chega con dicir vulgarización.

Para que unha sociedade complexa funcione, non chega con votar e marchar para a casa. Hai que seguir a política. Aceptar que non se pode escapar dela. Decide sobre todo o que acontece nas nosas vidas. Decide sobre as leis que nos protexen ou nos condenan. Sobre os fondos que imos ter para poder atender as escolas ou abandonalas. Os hospitais. As axudas para que as empresas poidan seguir competindo. Os muros que levantamos para que non entren unhas e as portas que abrimos para que pasen outras. Se terás apoio cando quedes sen traballo ou se te podes ir preparando para vender un ril ou matar o fígado. Se me poden roubar a vida para venderlla a unha empresa ou é miña, e de ninguén máis. E tantas outras cousas.

Poñerse na posición de ser apolítico, tamén é facer política, por certo. Normalmente a de seguirlle o xogo a quen estea no poder de quenda, que vai ter tendencia a aceptar o lambido de cu sen reparos. Disto tamén coñecemos un lote de exemplos en todos os eidos. Só hai que mirar un pouco máis aló da conveniencia particular para percibilo.

Entón, postos a escoller ser persoa política, a ferramenta básica para exercer como tal é formar parte de organizacións, entidades, asociacións, coa premisa básica de que teñan procedementos ben definidos de participación aberta e democrática, con circulación de información, pero entendendo tamén as necesidades orgánicas de funcionamento, que en calquera momento teñen que poder ser revisadas por quen queira facelo. Non, non falo de xerarquías, falo de organización do funcionamento interno e da representación pública.

Outorgarlle a persoas coma nós a potestade subrogada de tomar as decisións inmediatas, partindo de normativas e acordos, e sometidas a revisión, polos órganos internos designados e polo conxunto do colectivo. Executivo, lexislativo, xudicial e soberanía popular. Así se practica para entender como funciona. E de paso, atendemos a aspectos da vida social que nos afectan ou interesan. E xunto con outras entidades elevamos propostas, sinalamos camiños, propoñemos alternativas. En calquera momento ou lugar, sen ter que agardar a que pasen os catro anos.

Mágoa que non haxa práctica nestas cousas. Nin intención de que se produza. Nin gañas por parte da maioría da poboación. Non sei se agora tería que volver a falar de modelos educativos...

Veña 21 que xa te está facendo moito de rogar!