BEIRAVÍAS

As mentiras enterradas nas beiravías da vida, apodrecen coma os cadáveres. E non adoitan darlle fertilidade ao chan no que se esconden, pero si ofrecen o mesmo cheiro identificador. Neste País de Países temos moitas beiravías. E somos moi dados a usalas con criterios alternativos ao seu uso orixinal. Será por esa imaxinación que dis que desbaldimos en todo o que facemos. Nestes últimos tempos nos que as azueiras do mundo falan -como sona a repetición maldita- de novo de exércitos mobilizados, de guerras e mesmo de guerras civís, as beiravías volverán ter o uso que os nosos avós contan que tiveron en tempos da nosa propia interpretación extrema da exclusividade da verdade. E nós, na memoria perdida, aínda non demos limpado co branco inmaculado da xustiza todo o que fixemos nelas. Que non é cousa boa esquecérmonos dos asasinados, nin dos seus nomes e apelidos queda demostrado non poñéndolle detrás o adxectivo inxustificados. Da Historia non se pode aprender con versións senón con realidades contrastables. A memoria non serve tampouco se a interpretamos como rancor ou vinganza. Ten que ser a razón para pensar no que non debemos repetir. Todas.

Pero, como comentaba hai un anaco, somos un País de beiravías. Neste noso, onde nalgunhas estradas existe simplemente un fío pintado separando o asfalto mortal da leira abandonada ou dos eucaliptos tesos, debéramos pasarnos de cando en vez a ollar a fauna de cadáveres consumistas diversos que imos escondendo nelas. As fermosas botellas de plástico azul, os milladoiros de cabichas eternas, repousadas bolsas de lixo de proveito das do super, cintas rotas de embalaxes, restos metálicos de algún vello electrodoméstico, .... Cando camiño de volta de acompañar ao pequeno á parada do bus do colexio, sempre volvo pensando na sorte que teñen os preto de 20 nenos e nenas que soben e baixan dúas veces ao día pola beiravía dunha estrada con tráfico abundante, moito del coa categoría circulatoria de pesado. E os acompañantes e acompañantas. A parroquia candamesa en xeral. Por ampliación, a vila de Arteixo. Que si! Claro que ten que ser sorte. O factor educación, a que nos lles damos ás nosas crianças e a que reciben nas aulas, chámalle viaria, mesmo á que contribúe seriamente o persoal da empresa de transporte que atende o servizo, e a aplicación de cautela da meirande parte dos condutores dos vehículos que nos acompañan a outras velocidades nos traxectos, pois tamén conta. Pero crear unha situación de risco elevado en potencia, como a de menores atendendo ao seu ser natural e vehículos automotrices de tonelada parriba circulando a velocidades de estrada autonómica, teoricamente baixo control humano, nun espazo físico separado por unha liña branca pintada no chan, so pode ser salvada sen mal ningún polo factor azar. Nesa beiravía, volvendo ao tema, entre unha lista variable de obxectos en desuso, deron os meus ollos impares uns dias atrás con isto.

Unha batería de non sei que aparato. Imaxínome que descargada. E pensei para min: a quen carallo se lle pode ocorrer a xenial idea de guindar pola fiestra dun vehículo en marcha un obxecto coma este? E recalco: carallo, idea, guindar, obxecto. Non me podo imaxinar distinción de sexos neste tipo de comportamentos. Non sei se hai mais homes ou mais mulleres conducindo neste pais. Pero a idea, como se contrasta coas reiteradas campañas de información sobre o noxismo das baterías de calquera tipo para a natureza? E ademais, pesa. E se lle das a unha ovella con ela na cachola? E custara algo, mesmo descargada, digo eu. Vexo un lote de coches limpísimos, por dentro e por fora. E facemos o de lavalos os fins de semana ao sol. Coma os americanos, mesmo xa coa carcher, no patio. E cando temos un desperdicio so temos que abrir a fiestra automaticamente e guindar. Tantos avances tecnolóxicos nos carros e aínda ninguén lles puxo un triturador de lixo! Tanta evolución da intelixencia social e aínda seguimos a pensar que o que pertence a todas, o que é do ámbito público e non do ámbito posesivo privado, non merece o mesmo trato coidadoso. E remataremos todas adorando a última árbore, a piques de extinguírmonos pola porta grande.

E cando cheghei á casa de prestado da breve andaina matutina pensei en outra beiravía, na que xa somos tantas, demasiadas. Mozas e non tan mozas, sen unha posibilidade de desenvolver, mesmo nin de imaxinar, un proxecto de vida, sen unha perspectiva laboral clara. A tristura dunha moza que sae do insti ou da uni sen ter nin a máis remota posibilidade de topar unha ocupación remunerada en condicións de legalidade, eticamente xusta, economicamente equilibrada, que lle permita pensar en futuros diversos. Xa sen pensar en ocuparse en algo co que gozar vitalmente. E son tantas mozas. E tantos mozos. A primavera sen luz.

Os que estamos na outra banda do espectro xeracional, pero compartimos a mesma precariedade, mirando xa con mais proximidade idades de xubilación, sen a perspectiva colectiva de ter ningunha seguridade de poder manter unhas mínimas condicións de calidade de vida, pensamos no inverno que queda por diante, despois dun largo outono con poucos froitos. E non pinta ben. A imaxe que acompaña ao texto expresa con claridade como pode ser un futuro postacrisistico

Bai de guei, atopeina na navegación, en Objetivo 18mm (na entrada La pescadilla que se muerde la cola) pero non dou sabido de quen é orixinal. Poida que de Eisner? Sigamos. A tristura por esta outra versión da beiravía, non é só individual (que o é). Unha sociedade que se permite dilapidar os anos máis vitais da súa poboación para o desenvolvemento profesional, negándolles a acumulación de experiencia que precisan e a posibilidade de imaxinarse con claridade definida nun seu proxecto vital de futuro e asemade coarta, limita e finalmente impide a posibilidade de que o saber e facer adquirido dos maiores sexa efectivo no laboral con resultado económico e con transmisión xeracional, morrerá de apatía ou de noxo.

Será hora de que comecemos a limpar todas todas todas as beiravías que fomos enchendo das frustracións que non somos quen de manexar. A negación da historia, a negación da natureza como soporte imprescindible da vida humana, a negación do equilibrio social que posibilita rachar a prepotencia económica duns sobre outros. E tantos outros nons. Atoparemos sies? Poida que con imaxinación, poida que con empoderamento. Pero hai tanto que rozar....