Caderno de Bitácora.
Data Estelar, -305255.25114155246
De camiño ao espazo profundo....
Estou pensando en marchar de casa de meus pais. E da de meus tíos, cuñadas, irmáns.... Temos unha desas casas de varios andares que compartimos, xa sabedes como é a cousa. Eu hai algunhas habitacións que non estiven nunca. Mesmo nalgún andar. Pero fainos avío vivir todas xuntas. Logo somos cada unha daquela maneira, pero na vila todo o mundo fala de nós coma se fósemos unha mesma persoa.
A cousa é que xa teño unha idade e gustaríame tomar as miñas propias decisións, sen ter que adaptarme ao que lle preste ao antigo do Pepe ou á parsimonia circunloquial do Pedro e a Susana. Non se levan ben nin entre eles, vanme dicir a min o que teño que facer. Claro que ás veces, tamén levan razón. Poida que fora mellor agardar. Pero non, o corpo pídeme independencia, experimentar por min mesma, vivir a vida coas miñas propias premisas e condicións. Pero aínda así, non o teño claro. Gustaríame poder falar co resto da familia para explicarlles o que sei que necesito agora, ou o que creo que sei. Pero non atenden a razóns, quitando ás primas Carmiña e Mentxu. O resto non aceptan a premisa de que cando un non quere estar, ninguén o pode obrigar, por ningunha forza. Cando foi o do divorcio de Juan Cuarto, vaiche na man, pasaron anos antes de que o asumiran. Pero se me escoitaran, cando menos sentiría que teño o seu respecto, aínda que non compartiran o meu pensamento.
Vale. Xa sei que para eles ten que ser difícil. Pensar que un dos seus queira deixalos non debe ser prato de bo gusto. Pero tampouco o vai ser para min. Sei que as vou ter que pasar os primeiros anos. E poida que algúns da casa nin me queiran falar. Téñoo asumido. Tanto como que poida que os que queden vaian a estar máis xuntiños por un tempo. Estou sendo demasiado emocional? Poida que non sexa para tanto e cun par de acordos concretos poida recuperar a sensación de pertencer a un proxecto común. Ou poida que non exista tal, máis que na ficción política.
Dicíame Luísa que para que, se aquí teño de todo o que preciso. Parece mentira, co practicista que eu sempre fun, ou así é como todo o mundo me miraba. Pero non parece que ninguén se decatara do rebulir que tiña dentro. Non sei. E a Inés que se as demais tamén terían algo que dicir ao respecto, non ía ser eu soa a que decidira por min, e a probe non se decata da inconsistencia intrínseca. Pero o que máis me anoxa é o de Mariona. Iso de que todas temos que cumprir as normas que aprobamos. Cando, como e quen as aprobou? Ela precisamente énchese a boca con iso cando foi a primeira que se pasou o contrato social da casa polo forro dos uniformes cando lle veu en gaña, e todo polos cartos, xa me dirás ti, que gran valor! Pero non me quero facer mala sangue. Coido que é a típica resistencia ao cambio. Ou poida que medo a que se algo muda, podería mudar todo.
O caso é que tiña pensado pillarme uns días fora para meditar e tomar unha decisión, con tranquilidade, sopesando todo. E van meus pais e mándanme un aviso polo Paco, o que traballa en Prosegur, que non teño dereito a organizar nada e que non me corresponde a min decidir. E que estou castigada sen saír un mes. E nada de móbil nin ordenata que vou andar enredando coas primas e imos acabar mal. Vaia merda! Pois vanse decatar do que é bo! Vouna lear parda. Porque estamos no sexto, que senón había de saír pola fiestra. Pero deste fin de non pasa. Vou decidir e á primeira que poida fago a maleta e tiro millas. E senón, ao tempo. Eu si que non teño medo.
Data Estelar, -305255.25114155246
De camiño ao espazo profundo....
Estou pensando en marchar de casa de meus pais. E da de meus tíos, cuñadas, irmáns.... Temos unha desas casas de varios andares que compartimos, xa sabedes como é a cousa. Eu hai algunhas habitacións que non estiven nunca. Mesmo nalgún andar. Pero fainos avío vivir todas xuntas. Logo somos cada unha daquela maneira, pero na vila todo o mundo fala de nós coma se fósemos unha mesma persoa.
A cousa é que xa teño unha idade e gustaríame tomar as miñas propias decisións, sen ter que adaptarme ao que lle preste ao antigo do Pepe ou á parsimonia circunloquial do Pedro e a Susana. Non se levan ben nin entre eles, vanme dicir a min o que teño que facer. Claro que ás veces, tamén levan razón. Poida que fora mellor agardar. Pero non, o corpo pídeme independencia, experimentar por min mesma, vivir a vida coas miñas propias premisas e condicións. Pero aínda así, non o teño claro. Gustaríame poder falar co resto da familia para explicarlles o que sei que necesito agora, ou o que creo que sei. Pero non atenden a razóns, quitando ás primas Carmiña e Mentxu. O resto non aceptan a premisa de que cando un non quere estar, ninguén o pode obrigar, por ningunha forza. Cando foi o do divorcio de Juan Cuarto, vaiche na man, pasaron anos antes de que o asumiran. Pero se me escoitaran, cando menos sentiría que teño o seu respecto, aínda que non compartiran o meu pensamento.
Vale. Xa sei que para eles ten que ser difícil. Pensar que un dos seus queira deixalos non debe ser prato de bo gusto. Pero tampouco o vai ser para min. Sei que as vou ter que pasar os primeiros anos. E poida que algúns da casa nin me queiran falar. Téñoo asumido. Tanto como que poida que os que queden vaian a estar máis xuntiños por un tempo. Estou sendo demasiado emocional? Poida que non sexa para tanto e cun par de acordos concretos poida recuperar a sensación de pertencer a un proxecto común. Ou poida que non exista tal, máis que na ficción política.
Dicíame Luísa que para que, se aquí teño de todo o que preciso. Parece mentira, co practicista que eu sempre fun, ou así é como todo o mundo me miraba. Pero non parece que ninguén se decatara do rebulir que tiña dentro. Non sei. E a Inés que se as demais tamén terían algo que dicir ao respecto, non ía ser eu soa a que decidira por min, e a probe non se decata da inconsistencia intrínseca. Pero o que máis me anoxa é o de Mariona. Iso de que todas temos que cumprir as normas que aprobamos. Cando, como e quen as aprobou? Ela precisamente énchese a boca con iso cando foi a primeira que se pasou o contrato social da casa polo forro dos uniformes cando lle veu en gaña, e todo polos cartos, xa me dirás ti, que gran valor! Pero non me quero facer mala sangue. Coido que é a típica resistencia ao cambio. Ou poida que medo a que se algo muda, podería mudar todo.
O caso é que tiña pensado pillarme uns días fora para meditar e tomar unha decisión, con tranquilidade, sopesando todo. E van meus pais e mándanme un aviso polo Paco, o que traballa en Prosegur, que non teño dereito a organizar nada e que non me corresponde a min decidir. E que estou castigada sen saír un mes. E nada de móbil nin ordenata que vou andar enredando coas primas e imos acabar mal. Vaia merda! Pois vanse decatar do que é bo! Vouna lear parda. Porque estamos no sexto, que senón había de saír pola fiestra. Pero deste fin de non pasa. Vou decidir e á primeira que poida fago a maleta e tiro millas. E senón, ao tempo. Eu si que non teño medo.
La Tutti.