martes, 24 de maio de 2016

CANASTRAS

Membros do CB Arteixo e do Baloncesto Narón xuntos despois do partido. Foto cortesía do CB Arteixo.
Dende hai uns meses asisto como espectador con regularidade un fin de semana si, outro tamén, a partidos de baloncesto de categorías alevín e infantil. Algún de júnior tamén. Este domingo pasado asistín en Arteixo a unha das semifinais do torneo disputado entre o CB Arteixo e o Baloncesto Narón. Durante este partido sucedeu algo que necesito compartir. Sobre todo porque sete días antes tiven a oportunidade de presenciar unha vitoria agónica nun enfrontamento que foi un pouco máis aló do estritamente deportivo.

E entre medias, o repaso en Fisterra das teorías sobre o cerebro triúnico. Pero antes, pausa para a publicidade. Non, é broma. Antes, unha apreciación. Nos deportes de equipo, cando é preciso o contacto físico para o seu desenvolvemento, cal é o cerebro co que máis traballamos? O reptiliano, o emocional ou o neócortex? Nas bancadas, ás veces, mesmo no meu caso que son medio vulcano, parece que son o primeiro e o segundo. Incluso sen que haxa participación de alguén coñecido, familiar ou amigo no combate en pista. En concreto, no baloncesto, pódese pasar en segundos dunha absoluta mornura a unha acción trepidante, dun xogo de xadrez con balón, cos movementos estudados e repetidos infinidade de veces nos ensaios á absoluta improvisación usando dos recursos técnicos practicados. Son pequenos períodos de tempo para cada acción, que dan un resultado a curto prazo, e constrúen un todo finalmente. Emocións de sube e baixa. Intimidade física en pequenos espazos, normativizada no si vale e no non vale, que os expertos saben ver e explicar e os profanos non facemos máis que intentar entender. Pero estando nun escenario así, onde as tensións xeradas poderían incendiar o equipamento deportivo, cando un rapaz cae ao chan, todo se detén no universo. Cando o equipo contrario descubre por onde facer entrar o balón na canastra entre un mar de brazos pegados a corpos e ruído, moito ruído inimigo, tamén aplaudimos mentres seguimos berrando, por que admiramos a beleza. Cando a xuíza ou o xuíz erran na súa apreciación, non o entendemos pero entendemos como é de difícil parar o tempo a cámara lenta para ver ese movemento de cadeira que sobraba. E nos partidos dos máis cativos, non importa o tempo, e o árbitro de quenda párao todo para explicarlle ao rapás como é que fixo cámino. E os adestradores explícanlle cousas ao 17 ou ao 4, ou a ámbolos dous a un tempo, mentres os demais seguen xogando. Están aprendendo a xogar baloncesto. E están entendendo como é que se pode facer unha cousa ben ou mal para o plan xeral do equipo. Míranse e comezan a saber o que van facer antes de moverse. De paso, aprenden como é que un toma as decisións, porque, para que. Edúcanse.

Non entendía como un adestrador podía incitar a un rapaz a protestar, intentar enganar, usar da violencia, a forza empregada sen medida, as agachadas, sen lei, contra dos seus rivais. E chameille macarra. Berreillo na súa casa. Non me vale de escusa que houbera mesmo quen lle dirixiu outras lindezas similares a algúns daqueles rapaces. Non foi correcto. Non porque non o fora, macarra digo, que é posible que sexa unha boa definición da actitude, senón porque non axuda en nada para que as familias deses rapaces poidan entender o que alí estaba a pasar nin para que os rapaces aos que eu acompañaba, entre eles o meu, percibiran con claridade como é que non se poden facer as cousas. O dinosauro non pode mandar nestes temas. Queremos que xoguen, que aprendan, que se divirtan. A competición non pode ser a válvula de escape das cousas que non somos quen de resolver nas nosas propias existencias adultas, pasadas ou presentes, nin se pode converter nunha guerra sen cuartel, sen límites, onde o único obxectivo válido sexa a derrota do contrario. Onde se valore máis o resultado clasificatorio que o compromiso, o traballo, o esforzo, a camaradería, o crecemento persoal, o desenvolvemento da autonomía física e mental,.... 


E entón chegou Arteixo vs Narón o domingo. Nun intre do partido nunha acción de ataque do equipo visitante nunha xogada en estático, un rapaz dos locais perseguindo pola zona a un contrario que buscaba liberarse para recibir o pase, cae o chan, imaxinamos que no corpo a corpo, tensión, presión, e o rapaz contrario dálle unha patada cando xa está no chan. Técnica, dous tiros e saque para os locais. Inmediatamente, o seu propio adestrador o saca da cancha e antes de que pasara tres segundos no banquiño o manda directamente para o vestiario cun xesto claro e explícito de desaprobación. Todos aplaudimos. Bravo! O partido rematou coa vitoria visitante, contra un bo xogo local pero mal acompañado na puntería, e despois dos habituais rituais de saúdo entre todos os participantes, árbitros e mesa incluídos, houbo foto finish. Parecida á da cabeceira.  Xuntos e revoltos. E vimos ao rapaz sancionado axudando a baixar os chanzos das bancadas a unha persoa maior que o precisaba. Bravo! Isto si que mola! Non si?

venres, 13 de maio de 2016

A AVOA ANTI


Xa non se escoita tanto, e a verdade é un pouco estraño, estando como estamos en período electoral permanente. Ou poida que eu non lle estou dando moita cobertura a isto das campañas infindas,....indas,.....indas,.........indas. Para o que hai que oír. Pero isto da densidade ideolóxica das pre, midle & post campañas, mellor deixámolo para outro día. Fago referencia na entrada ao de "son uns Antisistema". Como a rapazada e non tanto que se xunta para dar caña nos cumios G, non confundir, ou nos do clímax, perdón, clima. Claro, a cualificación esta indicada polos medios de comunicación de masas (dito así xa non haberá que explicar nada do tipo de información que botan, digho eu) é recorrente cando calquera organización maniféstase de calquera xeito contra dalgunha das premisas dogmáticas básicas do sistema. É que ven sendo iso? O do sistema, digo. Un obxecto complexo que relacionase cando outros elementos alleos, seguindo unha definición wikibásica. Non saio do meu asombro ignaro. Se o centramos no eido políticus aínda é máis alucinante como se explica -alucinación no sentido de non entender nin papa-. A plasmación organizativa dun conxunto de interaccións que son estables a través das cales exercese a política nun contexto limitado pola poboación. Sendo así, xa teño claro nada.

Pero voume aventurar a dicir que aos que sinalamos antis, o son como opostos ao sistema capitalisto. Teño o 99% de posibilidades de atinar, porque seica xa non hai outro, coido. Quitando variantes locais, versión chinesa, tacheriana ou en vías de desenvolvemento. E o outro 1, vai en que se opoñerse a un sistema, de feito, quer dicir non aceptar as normas establecidas, ou a organización de calquera actividade colectiva, ou algúns dos valores con primacía social, en actitude de oposición radical -con ou sen alternativa-, pois coido que quen mais quen menos, foi, é ou será antisistema.

Xa non dighamos de pensamento. E non hai que pensar en grandes transgresións, tipo defraudadores fiscais ou condutores suicidas. Eu diría máis: por común e proliferación as pequenas insubmisións todas xuntas fan un palleiro ben máis grande onde escondemos e escusamos as agullas máis grandes. O que manguei no super, a travesía da vía polo medio e ídem, o "eu non fun" da estrela futbolera que lle arreou ao outro, o de paro un momentiño en dobre fila, o de veña home por non cubrir a ficha vou quedar sen praza?, o de ti pega só para defenderte, non pasa nada se por hoxe non apagamos as luces ao saír, o de pero se todo o mundo (7.500.000?) o fai,...

Vou ver de poñer un exemplo máis concreto. Veritas veritate. Hai uns dias tiven a inestimable oportunidade de observar unha avoa antisistema. Unha estrada autonómica que atravesa un núcleo semi-urbán, destes que se constrúen dunha banda e da outra da vía de tránsito, sen pensar moito na ordenación. Unha anciá cunha eiva/lesión apoiada nunha muleta ocupando un brazo e acompañada dunha nena amarrada á outra extremidade superior que prolongaba a extensión como portadora de bolsa da compra. Dez da maña. Tráfico rodado en ambos sentidos nivel 4 sobre 5. Sen aparente percepción do risco sobrelevado, cruzan os catro, muller maior, muller pequena, muleta, bolsa da compra, en diagonal cunha inclinación de 30° atravesando os tres carrís (sube, servizo central, baixa) a menos de 25 mts dun paso de peóns regulado por semáforo de pulsar. A avoa leva ben posto o adxectivo? Ou non?

E reflexionando, non só somos A.S. a título individual. No colectivo tamén.  E tamén "sen querer". Eu, por exemplo, son socio dunha que revelase contra da norma e do sistema. Con toda a lóxica da necesidade común. Se ti que o tes que facer non mo fas, ou mesmo non mo fas ao meu gusto, fagoo eu pola miña conta. E se pensas que che vou deixar que o fagas, vas listo, porque non me fío. Nin de que vaias facer as cousas tan ben como as estou facendo eu nin de que eu teña a coraxe, o "sentido común" e o compromiso colectivo necesario para esixirche que cumpras co teu deber. Logo son -colectivamente- dobremente antisistema, polo teu e polo noso. E tan pancho! Que pasa?!


Canta etiqueta e canto conto.
Non se está tan mal sendo un radical.
Ninguén aparenta ser o que os demais queren ver.
E non hai mal que non medre onde a bondade garda silencio.
Punto seguido.