Vou abrir unha sección de sucedidos no blogue. Cousas que pasan no barrio, sendo o radio de acción un número enteiro variable non inferior a mil metros. Como todo o mundo sabe, isto supón unha superficie mínima de ∏Kms2. Tendo en conta que o centro do mundo, como todo o mundo sabe, é o cruce do bar Insua, pois chegamos coma pouco a Barrañan, Loureda, A Maceira e os territorios inexplorados de Lañas.
E para inaugurar a sección, vou comensar cun laboral. Ou económico. Ou humanístico. Sociolóxico? Ben se vai ser así sempre, pouco imos aclarar. Ou poida que sexa un pouco de todo. Canto mundo, canto pouco e canto todo.
O conto é que coñezo unha rapasa que por non ter outra cousa que facer meteuse á limpeza de domicilios particulares. A de deixalo limpos de todo non, a de limpar a merda que os habitantes -propios e estraños- deixan. Destas que van case que con traxe de mergullador, xamentendes. A rapasa, digo. A casa, humidade tiña, pero non como para ter que facer inmersión.
Unha ocupación periódica, dia si, dia non, sen festas de gardar no calendario. Un traballo reconfortante, reconstituínte e mineralizante. Destes nos que tes tempo a ler o xornal, saír tomar o café con churros, ou ir facer a compra en horario laboral. Un curro dos que che dan tempo a pensar no que non estás a facer, que xa e unha cousa tan automatizada que polas noites moves os brazos en plan cera-pule en soños.
Pois levaba a rapaza na casa señorial de obreiros unha media ducia de anos, e como a cantidade de minutos da hora non aumentou nese tempo, o emolumento por hora tampouco. Poñamos a 6 á hora, por se hai quen queira calcular a canto o minuto e teña a conta doada. Un día aciago, un esquerdoso podemita radical antisistema quentoulle a cabeza á pobre rapasa coa teima de que tempo ía sendo xa de pedir un aumento, e coa mesma, despois de pensalo un ano, foi e lle dixo á ama cal era a súa pretensión. Un euriño máis por hora, por caridade... A primeira resposta foi en plural maxestático, cun ímolo pensar, e de segundas cun tal que así: chica, ya te tenemos otra que nos lo hace por los 6. E xa tiñan. Non figuradamente. Literalmente.
Pausa. Contar ate des. Respirar fondo.
A min, para variar, enchéuseme o pensamento e o sentimento de ideas varias e pregunta sen fin, en canto mo contaron. Nada que ver coa listaxe de improperios relativos a condición e categoría das personaxes en cuestión e da súa orixe xenética, que a ela se lle brotaron do corpo pola boca. Coma se saíse a primeira papa, toda a podremia acumulada nos seis anos de recoller a merda de outros, foi trousada, de socato, na rúa. Logo chegou a reflexión silandeira.
O primeiro que eu sentín foi rabia. Esa que tes cando sabes de alguén en especial que non merece que lle suceda algo negativo, e vai e lle toca. E o primeiro que pensei, foi naquilo de que se pode coñecer máis dunha persoa esculcando no seu lixo que escoitando o que di. No lixo físico ou no que non o é. Imaxinade se pasas meses sabendo que vai no lixo de alguén. E que non vai. Hai unha serie americana, coido que Devious Maids, que algo disto recolle. Pero como ela non ten maldade, ningunha, non se lle veu ao pensamento tirar mal proveito de tal circunstancia. Logo, tiven un flasba. Da miña aboa materna contando como era o de ir servir de nena á casa grande de Fazouro, a principios do século pasado, por uns anacos de algo que levarse ao bandullo e sempre coas debidas reverencias de agradecemento servil. A continuación, o fío levoume a un clásico da literatura francesa. Os Miserables, de Vítor Hugo. Ten algunha que outra versión cinematográfica, mesmo unha das últimas en forma de musical (moi salientable a actuación dun tal Hugh).
Cal é o mundo (lembro, ∏r2) que nos estamos a dar? Un no que os comportamentos ruíns, xebres e suíños sexan o exemplo a seguir? Seica sempre houbo xente con ese xeito de actuar no mundo, non é cousa nova. Mesmo que todas fomos quen de chegar a ilo en ocasións. Pero eu non son dos que pensa que existe o mal per se. Máis ben penso que a todo se chega coa práctica seguindo unhas pautas analizables e medibles cuns obxectivos definidos nun modelo específico. Ocorréseme que a maioría de nós nin nos decatamos deste proceso nin estamos interesados en coñecelo. Porque se nos vai ben, vainos ben. E se nos vai mal, acabamos recorrendo as explicacións esotéricas: deus, o destino, o sistema,.. Non é tampouco parte da condición humana. Pero mesmo afirmándome nesta crenza segundo vou avanzando na vida, non deixo de asombrarme de novo pensando en como é que alguén que chega a ter algo non lle chega con gozar de tal estado, senón que precisa que os outros non teñan para poder sentirse satisfeito. Pero non caio na trampa. Non é nada máxico nin diabólico. E o resultado de fornecer por todos os medios reiteradamente premisas de dominación e poder, acompañada do rexeitamento da comunicación emocional e intelectiva de calidade entre persoas, que elimina a visualización da diferencia, mata o recoñecemento do dereito á igualdade de oportunidades e borra das mentes a necesidade da imprescindible socialización dos medios produtivos que constitúe a expresión da solidariedade entre clases. Pobres obreiros que xa non se recoñecen a si mesmos. E a abella obreira deste sucedido, seguro que seguirá traballando para outra raína. E as súas compañeiras abellas tamén. De a 6 a hora, de a 5, de a 4.... Que futuro tan distópico nos agarda.
E queda o documental sobre a vida salvaxe na selva mercado laboral para outra entrada que ten que ver con outro amigo. Será en aberto....
 |
| O Castro de Fazouro |
