domingo, 17 de marzo de 2024

PRIMOS



As matemáticas non menten. Non poden. Mentir é unha capacidade principal da condición humana. Fundamental para a supervivencia.


Pero iso si, os humanos podemos mentir con matemáticas. Usándoas, pervertendo o seu ser, para modelar a realidade ao noso antollo e manipular.


Feliz ano novo. 2024 digo. O número que representa cada un dos anos pódese descompoñer en números primos. Non hai números sobriños, nin númeras primas. Nin tías nin pais. Números primos, do N, naturais, entre o cero e o vaitisabercantascifras poden ser para adiante (non para atrás, que xa serían Z) todos os que nunha división enteira, só son divisibles polo número 1 e eles mesmos. Puideron chamarlles egocéntricos. Pero non. 2, 3, 5, 7, 11, 13, 17, 19, 23, 29,....


Hai todos os que queiras e máis. Isto pode ser difícil de explicar. Ou de entender. Hai infinitos números. É hai tamén infinitos números primos. Infinito é o que é. Estou por apostar que chegado un punto, entre dous números primos moi grandes moi grandes, tamén habería infinitos números non primos. Infinito é cando cansas de contar... por poñelo en prata. Para Susana igual chegando a 317. Eu igual dou chegado a centos de miles. Ou uso potencias de dez e me quedo tan ancha.


Pero ao que vou. 2024 descomponse (cando come algo que lle senta mal) en 2,2,2,11 e 23. Poderíamos poñelo así, 2221123, por exemplo, sendo que o acordaramos. Só as cifras primas, sen repetir, 21123. 231123 poñendo o dous elevado ao cubo,2x2x2, como unha cifra máis, un 3 (normalmente iría elevado e pequeno, pero da máis xogo así). Ou sendo que dous ao cubo, 2x2x2, é oito, así, 81123. A min gústame máis este, por razóns persoais que agora non veñen a conto.


2023 sería. 71717, só 717, 7172 (sete por dezasete ao cadrado expresado) ou ben 7289 (calculado).


2022 o poñeríamos... 23337. Non hai potencias. Dous por tres e por trescentos trinta e sete. Pero esa expresión, 23337, tamén é unha das que poderíamos usar para o ano 1998.


Probade con outros. Como que non é divertido? Non é máis que un xogo.





Pero con uns números así e un pouco de imaxinación, alguén pode definir unha teoría do caos, unha mitoloxía ou un novo orde mundial.


Por exemplo. Evaristo Fuentes, líder da seita solidificadora, oposta ao estado líquido social, cultural e relixioso, conclúe que estas combinacións expresan por unha banda como van a ser os anos a respecto dos conflitos sociais, a meteoroloxía e a economía en base ao análise de como foron os anteriores todos. Afirma que canto máis longa sexa a combinación numérica xeral, a que repite todos as cifras nas que se descompón o numeral do ano, peor será o nivel de conflito a nivel político, podendo chegar a violencia e enfrontamentos armados. Mirade 1936, di. Tamén asevera que as persoas nacidas en anos cuxa táboa teña números pares e impares na expresión, serán máis equilibradas na súa personalidade. Que calquera expresión que non remate nunha cifra par suporá un ano inestable. Alimentando o seu interese... porque agás o dous, todos os números primos nos que se pode descompoñer outro número calquera son impares... el sabeo, pero como digo, interésalle a inestabilidade.


Pero analizar anos non é dabondo, así que a seita, ou sexa, Evaristo, decide crear un equipo, para o que consigue financiamento privado, o mecenado está ben tratado fiscalmente, e axudas públicas para I+D+I, porque ten a categoría de Asociación sen ánimo de lucro e con fins sociais, e porque vai a usar IA na investigación, que estude o mesmo para as datas de nacemento, horas, minutos e segundos incluídos en numeración decimal.


Antía naceu oficialmente, que é o que vale para isto, ás 16:23:15 do sete de abril de 1996. Antía é en realidade a Reverenda Antía, primeira concubina do actual líder da Seita, Evaristo Fuentes. Antía era filla única dun coñecido industrial madrileño do sector da construción, que despois de pasar por distintas clínicas de desintoxicación por adición ao consumo de novas tecnoloxías, recalou na seita solidificadora onde abandonou todo tipo de vicios, grazas, entre outras cousas a que no lugar onde ten a súa sede central, Casas de Rueda (Teruel), non hai ningún tipo de cobertura, nin por satélite.


A seita conta cunha biografía detallada de Antía e de todo a súa árbore xenealóxica até cinco xeracións atrás. A IA incorporou toda esa información e a cruzou con eventos e feitos históricos. E con datos relativos a psicoloxía, filosofía, economía e política. Partindo da súa expresión numérica completa: 5899507041996. A descomposición daría o seguinte resultado: 2,2,3,3,1733,94561567. Con estas posibles expresións: 2233173394561567, 23173394561567, 2232173394561567, 49173394561567.





Unha oportunidade que nin Evaristo nin a seita podían deixar pasar. Algo tiña que significar una combinación con esa variedade e lonxitude. Cun número primo final de oito (8) cifras. Oito!


A Reverenda Antía pasou a ser o centro de todas as formulacións ideolóxicas da seita. En base aos resultados e conclusións teóricas que produciron os algoritmos da IA a respecto da súa expresión numérica en relación á súa vida e historia,  a Asemblea (chámalle X) da seita acordou crear un partido político para presentarse ás seguintes eleccións autonómicas con eses fundamentos. Despois foron as xerais e europeas. En todas arrasou, deixando aos antigos partidos de esquerdas e dereitas, moi esquerdas e moi dereitas, agás un na Galiza, sitio distinto, claro, con presenza testemuñal en todas partes.


E na maioría dos países do mundo, de arriba e abaixo, a nova ideoloxía foi implantándose a todos os niveis. Os últimos en sumarse foron os suecos, non por nada en especial, só por facerse o que son. O planeta entrou nunha etapa de equilibrio. As relixións todas pasaron a un segundo plano. Entre outras cousas porque tamén se fixo unha análise numérica dos seus contidos. A investigación xa pasara a outro nivel. Calquera texto, dende a Biblia até o Quixote se converteu en números primos. A intelixencia artificial analizaba, descompoñía e resolvía numericamente un millón de textos nunha hora. E os resultados foron tan sorprendentes, mesmo para a cúpula científica que asumira o control da seita, onde quedou Evaristo… que cando llos presentaron á Reverenda Antía, esta si, pouco sabía ela…, baixouse do seu altar de ouro e mármore do Porriño e nunca máis volveu a subirse. Dixo, marcho que teño que marchar e foise a vivir a unha comuna nas Seychelles. Hai axencias de viaxes organizando peregrinacións para ir saudala, non se pode facer máis ca iso, nin falarlle, que non quere, calculando con algoritmos cales son os mellores momentos para facer cada etapa e con que medios.


A economía de mercado desapareceu. A produción sistematizouse matematicamente para xerar os bens primarios suficientes para poder darlle a cada un dos seres humanos o básico. Nin máis nin menos. Despois había opcións para poder conseguir máis, pero dentro duns límites, atendendo fundamentalmente ao que indicaba a teoría numérica a respecto do que cada ten tiña por necesidade e do que poderían ser os seus intereses para desenvolverse persoalmente e así aportar algo substancial ao conxunto da humanidade.


Houbo algunha guerra aínda mentres a cousa se foi asentando. Unha pequena nuclear incluso. Pequena porque foi moi limitada no tempo e no espazo. O que quedaba dos Estados Unidos que nunha arroutada, e xa sen saber a quen máis botarlle a culpa da súa auto-desfeita social, decidiron tirarlle uns foguetes a Canadá. Pero non pasou diso. Os ianquis enseguida se arrepentiron, e os canadenses, pois como os sitios nos que caeron as pequenas bombas atómicas xa os tiñan máis de medio abandonados, era sitio para facer vulto, pois tampouco se cabrearon moito. De feito, acabaron todos xuntos dende Alaska até México nun único País.


Mesmo se empezaron a recuperar desertos. Que si. Sacaban a area en camións eléctricos e facían praias. Por todo o bordo de África. Agora podes ir paseando pola area e mirando as ondas dando toda a volta ao continente. Hai quen xa o fixo, por certo. E de onde ían quitando a area ían poñendo plantas para fixar o linde aos poucos. En dez anos o Sáhara perdeu un trinta por cento da súa extensión. E dis que queren seguir, pero só até un límite. Dixeron os algoritmos da IA que tamén tiñan a súa funcións, eses espazos cubertos de area, a nivel ecolóxico planetario.


Si claro. Todo isto é unha ficción distópica. Despótica cando empezou, pero despois cambiou. Cunha visión optimista da dialéctica histórica da humanidade. Moi optimista. Pero, estamos moi lonxe de algo así?


Unha humanidade globalizada, necesitada de algo inmaterial no que acreditar para poder seguir adiante colectivamente. Os procesos de descomposición política e social nas sociedades do primeiro mundo, a agravación dos conflitos endémicos de base imperialista, as rebelións violentas afirmadas en teoloxías que supoñemos benévolas e pacíficas, o incremento das diferencias de clase entre os distintos mundos dentro deste mundo, as ansias por parecer ser e ter máis do que calquera poida ter medrando en progresión xeométrica… son caldo de cultivo para a destrución completa ou para un re-equilibrio mundial baseado en principios acreditables cientificamente pero que cheguen ao órgano do instinto primario do ser humano dun xeito simple. Coa capacidade de espallamento dun virus, que dadas as circunstancias tiqtoqueiras e asimilables e ben doado de conseguir.


Porque sabemos que os datos todos para poder facer a maxia de que todo coincida cunha fórmula preestablecida xa están en mans de compañías e organizacións diversas, non si? Ningún misterio niso.


E cada vez hai menos capacidade individual de análise crítico da realidade e menos lugares ou moito máis difíciles de atopar na barafunda de suposta información, como para ofrecer resistencia, razoable resistencia, a como se está a modelar a realidade. Cada vez máis cerca da visión de Huxley. A pequena e a gran escala.


En concreto, este pequeno ensaio, está cheo de opinións e teorías. Aínda que aparecen cifras e explicacións, non poden ser consideradas como constitutivas de datos informativos. Agás estas ligazóns á wiki e á unir non hai ningunha información de reforzo, que poida ser contrastada e verificada. Está claro que é un artigo de opinión. Cando escoito emisoras, miro televisións, leo xornais… cústame moito traballo distinguir entre unha cousa e outra. E nos máis dos casos… mestura sen distinción, coa intención encuberta de confundir á mantenta, de intentar que se perciban as opinións como informacións. E iso mesmo sabendo que uns son dunha cor e outros doutra. Non, non é posible a obxectividade nin o purismo informativo, pero quen ten a responsabilidade de informar, falo dos medios de comunicación en xeral, deberan cando menos ser pulcros nesa diferenciación. Pero… a quen se deben? Ollo. Non falo das persoas, falo dos medios. Aínda que nalgún caso, hai cans de presa aos que habería que darlles de comer aparte, e por desgracia teñen nome e apelidos moi recoñecidos e valorados socialmente.




Nota: A bandeira e a foto son de onde anda Antía recollida. Sacadas da wiki tamén.